12:05 Ik bel aan, ‘wie is daar?’ ‘Ik ben van thuiszorg’ ‘ok, ik doe de deur open’ *klik*

12:10 Ik loop de gallerei op, mevrouw staat buiten in haar vestje terwijl het zo’n 3 tot 2 graden is buiten. Ik loop op haar toe en we gaan naar binnen.

12:12 Mevrouw is haar man kwijt, ze heeft op bed gelegen en heeft geen idee waar hij kan zijn. Zijn portemonnee en trui zijn nog in huis.

12:15 Mevrouw is gaan zitten, maar staat toch weer op om te kijken of ze haar man nergens kan vinden. Mevrouw vertelt dat ze nog moet eten.

12:17 Mevrouw gaat weer zitten en vertelt het een en ander over de bril van haar man die vervangen moet worden, maar waar iets fout is gegaan. Mevrouw gaat toch nog eens kijken waar haar man is.

12:20 Meneer komt thuis, hij was boodschappen doen. Hij zegt mevrouw te hebben gewekt en vertelt te hebben dat hij boodschappen ging doen. Mevrouw zegt wel drie keer dat ze het zich niet kan herinneren en door mij is wakker gebeld en dat ze meneer toen kwijt was. Ik begin maar eens met de keuken schoon te maken.

12:30 Meneer gaat weer weg om geld te halen. Mevrouw heeft een CD op gezet en neuriet vrolijk mee.

12:35 Ik ben klaar in de keuken en ga de slaapkamer stoffen.

12:45 Mevrouw roept iets. Ik roep iets terug, want ik verstond het niet. Ze roept terug dat ik me verstopt heb. Ik lach en zeg dat ik gewoon in de slaapkamer ben. Ze vindt me en vraagt of ik een andere CD op wil zetten. Mevrouw merkt op dat ik zo’n leuke kerstman sleutelhanger aan mijn tas heb hangen. Ik zet de CD op en ze gaat weer zitten en meeneurien. Ik ga verder met mijn werk.

13:10 Ik ga naar buiten om daar wat schoon te maken. Mevrouw belooft de deur te zullen open doen als ik aanbel.

13:17 Ik ben zo goed als klaar en ook bijna bevroren. Meneer komt aanlopen over de gallerei, vraagt of ik een sleutel heb. Ik zeg van niet, dus doet hij zelf de deur open. Ik ga meteen mee naar binnen, waar het gelukkig lekker warm is.

13:20 Ik ga het toilet en de douche schoon maken. Meneer en mevrouw zijn het geld dat gehaald is aan het tellen. Meneer wil naar het toilet. Mevrouw zegt dat ik daar aan het werk ben. Meneer vraagt wie ik dan ben. Mevrouw zegt iets als ‘ja die mevrouw, die komt schoonmaken’. Meneer zegt iets waaruit blijkt dat hij niet snapt wie ik ben. Mevrouw zegt niet eens het zelfde en nu snapt meneer het wel. Meneer wil naar beneden gaan, maar mevrouw zegt eerst de CD te willen afluisteren.

13:30 Ik ben klaar en mevrouw gaat naar het toilet. Meneer vertelt mij niet goed te kunnen zien en dat er problemen zijn met zijn bril bij het oogziekenhuis. Wanneer mevrouw eraan komt vertelt zijn nog eens hetzelfde. Ze merkt ook op dat ik zo’n leuke sleutelhanger aan mijn tas heb hangen. De CD is afgelopen.

13:45 Meneer en mevrouw gaan naar beneden om daar gezamenlijk met andere bewoners van de flat een kopje koffie te drinken. Ik ga zelf mijn boterham eten en even in wat reclame folders kijken die op tafel liggen.

14:10 Ik wil net beginnen met stofzuigen, wanneer meneer weer binnen komt. Hij zoekt iets, maar kan het niet vinden. Het is mij niet geheel duidelijk wat hij zoekt en ik zou dus ook niet weten waar het te vinden is. Meneer zegt dat mevrouw het dan zelf maar moet gaan zoeken, omdat hij de dingen, naar eigen zeggen, niet kan zien.

14:12 Ik ben gaan stofzuigen. Mevrouw en meneer komen weer binnen. Mevrouw weet precies wat ze zocht, loodjes waar ze misschien een prijs mee kan winnen. Meneer gaat kijken of er iets gewonnen is. Mevrouw probeert over de stofzuigerherrie heen tegen mij te praten, ik versta slechts de helft maar zeg af en toe ja of nee en ze vindt het wel best zo, ik ook.

14:30 Meneer komt terug met de medeling dat er kinderspeelgoed gewonnen is. Ik vraag wat ze daar mee moeten. Mevrouw vertelt dat ze dat aan haar kleindochter kan geven en daar heeft ze uiteraard gelijk in. Meneer gaat kijken of hij het kinderspeelgoed al af kan halen en gaat dus de deur weer uit. Mevrouw loopt een beetje door het huis en merkt op dat ik zo’n leuke kerstman aan mijn tas heb hangen.

14:35 Mevrouw vertelt dat meneer slecht ziet en dat er problemen zijn bij het oogziekenhuis met de nieuwe bril. Ze klaagt dat mensen met een lange neus zich bemoeien met de zaken in het oogziekenhuis, wat vervelend is omdat zij toch niet weten hoe het er aan toegaat in het oogziekenhuis.

14:45 Ik ga dwijlen, onderwijl praat ik wat met mevrouw over het oogziekenhuis, mensen met lange neuzen en de kerstman die aan mijn tas hangt.

13:00 Meneer komt terug, de kinderspeeltjes konden niet worden afgehaald omdat het dicht was. Mevrouw zegt dat ze dat wel wist en dat het morgen afgehaald kan worden.

15:05 Ik ben klaar met dwijlen. Ik schrijf in de map wat ik gedaan heb en trek mijn jas aan. Na nog wat met mevrouw gekletst te hebben over Sinterklaas, het oogziekenhuis en mensen met lange neuzen, is meneer in slaap gevallen in zijn stoel. Naar eigen zeggen sliep hij niet. Na gedag gezegd te hebben, bedankt te zijn en gezegd te hebben wanneer ik weer kom ben ik weggegaan.

lactamaeon

As white as the snow is she standing in the sky,
La Luna.
Mysterious and beautiful.
Romantic, but so dangarous.
So lovely above me and how wonderful!
She makes me wonder, of who we are and what we do.
Of where we go, what we’re her for, even of you.
She’s of such an influence,
Unimagible how much depents on her.
And of so much importance,
We can’t live without her!
And when she’s full, it makes me happy and shiver all in once.
But when she ain’t there, it’s even worse, I need to see her glance.
So much to say, it can’t be said what she is and what she’s worth.
Just there she stands, look up to her, the moon against the earth.

lactamaeon

Meer, steeds meer.
En beter.
Nog beter dan eerst.
En groter, en mooier, en dieper, en langer, en sneller, en nog veel meer.
En niemand het meest, dat kan niet.
Almaar meer, anders niet.
Meer vragen, meer nemen, meer houden, meer haten.
Meer mensen, meer auto’s, meer eten, meer noden.
Meer haat, meer pijn, meer dood, meer alleen zijn.
Meer anderen, nog anders, apperter, dubieuzer, modieuzer.
Meer dieren, meer vlees, meer land nodig, meer geld nodig.
Meer geld, maar, duurder. Meer huizen, maar, kleiner.
Meer schulden, meer ongelukken, meer aanslagen, meer oorlogen.
Meer ziekten, meer honger, meer AIDS, meer sex.
Meer snelheid, meer dwaasheid, meer domheid, meer stomheid.
Met stomheid geslagen, verlangend naar meer; meer geld, meer rijkdom, meer wijsheid.
Meer dieven, meer boeven, meer rovers, meer verkrachters, meer moordenaars.
Meer kinderen die sterven, meer verdriet, meer pijn.

Meer, steeds meer en meer… ik kan niet meer.
Niet meer verder, niet meer groter, niet meer mooier.
Niet meer haten, niet meer doden, niet nog meer.
Ik wil liefhebben, leven en gelukkig zijn.
Ik wil niet weten, niet horen, niet zien.
Slechts weten wat ik weten wil,
Horen wat ik horen wil,
En alleen maar zien waar ik gelukkig van word.
Meer geluk, meer liefde, dat wil ik zien.
Maar als ik naar buiten kijk zie ik auto’s, steeds meer en sneller en groter en duurder.
Kijk ik naar de TV, zie ik dood, verdoemenis, hel.
En almaar slechter, gemener, erger.
En nog meer doden, hoe meer, hoe beter.
Ik kan niet meer, wil niet meer.

Lactamaeon

She came by to have a look once more. She doesn’t trust me. Good.
I make sure I do my work very secure, so she can’t have any remarks. But I know she will have remarks, she can’t accept I’m the best. She’ll try to find something I did wrong and if she can’t find it, she’ll create an opportunity herself. That’s the way she is. That’s the way she’s always been. But I watch her, closely, so she can’t change anything.

She leaves. I take notice of her disappointment. I smile. She can’t believe everything is going fine. I’ll have to watch her very closely, I know she will try to make a remark. She’s always made remarks, on everybodies work. She won’t make an exception on mine. She’ll get me down, I know for sure. But not now, not yet. Now I’ll enjoy this moment, live in a dream. It feels good to have the situation under controll. I know what’s going to happen. But it won’t ba a shock, I’ll be prepaired.

I hear her walk to the room I’m in, again. Act as if I didn’t hear her comming. Look surprised. That’s the best way to react, look surprised. But when she comes in, I see she has an iron stick in her hands. For a moment I lost myself. Darn, I should have seen that coming. She didn’t notice my loss, thank God. I try to look as if nothing unusual is going on. She looks up to me, hands over to me the iron stick. Leaves without a word. But the look in her eyes was enough to let me know what I have to do.

But first, I will finish what this. She always tells me to finish my job before I start on another one. I go on with my work. I know I’ll have to hurry a little, but hurriing is not allowed. Rule number 1: Always work nice and slow, and very secure. But I know time is pressing and I’m not done yet. The iron stick is waiting. Which brings me to rule number 2: Make sure you don’t forget anything. It could be fatal. She told me this, at the start of my career, I never forget those words, I know how true they are. If I forget something, I know I could get in real problems. And she won’t safe me in that one, no way. Rule number 3: Take care of your own business, noone else will take care of it for you. So true.

I heart about some girl, who worked for her too. I don’t know when it was exactly, but it happened not long ago. This girl forgot to finish off her work properly. She got sacked. No excuses, just sacked. This is why I will make no faults. If she catches me on one small thing she will not sign. That’ll be hell. Rule number 4: Not signed; no money. I hate this rule. I can’t leave before she signed. Sometimes she just keeps on talking, she won’t sign. But I can’t make her. Rule number 5: Never interrupt anyone. She just keeps on talking. She knows I have to go, but she’s afraid I won’t come back.

Still one hour to go. I know I’ll finish everything in time. I know she’ll come within ten minutes to see if I’m on schedule. She can be content, I will be ahead of my schedule. Of course she won’t be content, but that’s not my problem. I smile again. I like my work. Yes, sometimes I really like it. Though most of the time I hate it. I hate the way she follows me, checks out if I’m doing everything the right way, her way. If I finish my work properly. She can’t leave it off and I can’t make her leave it off. Rule number 6: Never contradict anyone. I never did. Maybe I’ve put it the wrong way. I like my work, but I hate her. She makes my work hell. I can never relax for a second. She will change things and blame me for it. I know her to well to trust her. She’s nuts, you know. Which I can’t speak out of course. Rule number 7: Always use neat language. It’s self-evident. But sometimes I have problems holding on to this rule. She doesn’t use neat language either!

Darn, I wish the hour was gone. Still 56 minutes to go. I can’t leave 1 minute befor my time is up, she won’t let me. Rule number 8: Always stay untill your time’s over. Wait a second. That’s rule number 9. Rule number 8: Always be in time. Rule number 9: Always stay untill your time’s over. I’m glad she can’t read my mind. She would have got me on this mistake. But now she won’t know about it. I smile. I love my mind. I can speak out to myself, with noone who can judge me for anything. But those rules are the most cruel ones. If I’m one minute late, she calls and complains. Oh, how I hate her! I could kill her if I had the chance. But never got the chance, and even if I had had it. I would never get away with it. I’m sure she’ll follow me, even when she’s dead. Good. This thing is done. Move on to the next. I sight. I hear her coming again. Can’t she just leave me alone for a moment! Hope she ain’t gonne talk to me, she can talk for hours about nothing. I don’t know where she’s heard all this bullshit about nothing. Don’t even want to know it anyway! She’s walking in the corridor. I grasp the iron stick. Lift the cord. Put the plug in an electric point. I hope I’ll be in time. She must not catch me doing nothing. Press the button, on.

Noise. Extreme noise. We both know this is necessery and I am thankfull it started before she walked into the room. She won’t think of telling me anything now. Good.

While she is watching me I vacuumclean the rest of her bedroom. 15 minutes on the clock and my day will be done. Then I’ll go home, to clean my own house. Rule number 10: this work never stops.

Lactamaeon

Soms kan ik me echt aan de tijd ergeren. Vandaag fiets ik naar de stad. Ik kom langs een algemene klok die heeft het 10 minuten voor half 4. Naar de stad is 15 minuten fietsen en ik was van plan maar even kort te blijven en daarna weer terug te fietsen. Ik zou naar mijn idee in totaal 40 minuten kwijt zijn en dus om ongeveer 4 uur weer terug zijn.

Kom ik in de stad, onderweg geen klokken tegengekomen. Kijk ik op mijn horloge is het ineens al 5 voor 4. Ik dacht echt van, ‘hè? Hoe is dat mogelijk?’. Zelfs als ik langzaam fiets doe ik er niet langer dan een half uur over om in de stad te komen en deze keer had ik best door gefietst. Blijkt dus dat die klok verkeerd liep. Daar kan ik dus echt niet tegen!

Maar dat was nog niet alles. Ik ging dus heen waar ik wezen moest, wat dingen regelen, in een minuut of 10 weer buiten en toen dacht ik; ‘kom ik ga nog even een beetje CD’s kijken.’ Ik kijk op mijn horloge, het is 15 minuten over 4. Ik denk; ‘nou dan ben ik om 5 uur wel weer thuis.’ Na een tijdje CD’s gekeken te hebben kijk ik nog maar een keer op mijn horloge en zie ik tot mijn verbazing dat er pas 5 minuten gepasseerd zijn sinds het laatste moment dat ik op mijn horloge keek. Ik verbaas me erover, want ik had het idee dat het toch bestwel wat langer was. Maargoed, het zal wel, mijn horloge doet het altijd goed.

Aangezien het pas 20 over 4 was ging ik nog maar een beetje verder kijken en een CD luisteren. Dit duurde al gauw 20 minuten en het was alweer 10 over half 5, tijd om naar huis te gaan. Ik stap op de fiets en begin aan de reis naar huis, met in mijn achterhoofd dat de tijd die ik op straat zach niet klopte met wat ik op mijn horloge zag.

Ongeveer halverwege fiets ik door een stuk stad met allemaal bedrijven en ik zie toevallig ergens naar binnenkijkend dat een klok het al 10 voor half 6 heeft. Echter voor ik goed kon kijken of dit echt zo was, was ik er alweer voorbij. Ik dacht; ‘het zal wel, mijn horloge heeft het pas 15 voor 5.’ Ik wist dat ik op de weg naar huis nog een klok tegen zou komen en dus wachtte ik daarop voor ik me zorgen zou gaan maken over mijn horloge. Kom ik langs die klok, heeft die klok het 10 voor 12!! Daar wordt je toch ook gek van! Hang dan gewoon geen klok op.

Maargoed, ik wist nog steeds niet hoe laat het was. Kom ik langs de klok waar ik als eerst langs kwam op de heenweg heeft die het ook half 6. Toen snapte ik er echt niets meer van. Op de heen weg loopt de klok achter en op de terugweg loopt hij ineens weer goed. Wat overigens betekende dat mijn horloge dus achter liep. Onwijs frustrerend.

Toen bedacht ik dat ik dan op de heenweg waarschijnlijk op mijn horloge gekeken heb in plaats van op die klok. Maar dat kon dan ook weer niet, want toen ik in de stad aankwam liep mijn horloge voor op die klok.

Al met al snap ik er niets van en kan ik geen passende verklaring bedenken, helaas.

lactamaeon