Ik reed pas langs wat bushokjes. Ergens lachte ik me ziek maar ergens dacht ik ook weer: “Jezus, en de mensheid nog verwender en luier maken..!!”.

Weet je niet waar ik het over heb? Nederland gaat op de Amerikaanse tour.. Ze worden verwend (als ze dat al niet zijn) en lui doordat er allerlei dingen uitgevonden worden waar we geen kut aan hebben!! Dan heb ik het over DRINKVLA, SCHEPVLA, NORMALE VLA, MELKCHOCOLADE VLA, PURE CHOCOLADEVLA, HAZELNOOT CHOCOLADEVLA, SLAGROOMVLA, SLAGROOMYOGHURT, NORMALE YOGHURT, VANILLE VLA, VANILLE YOGHURT, FRAMBOZENVLA, PERZIK VLA, PRISSESENVLA, WINTERVLA, DUBBELVLA, DUBBELYOGHURT, BLANKE VLA, ENZ! En dan heb ik het alleen nog maar over de soorten vla en yoghurt.. Die ik ongetwijfeld niet allemaal op heb kunnen noemen..

Ja?! Dringt het door?! Wij hebben hier even wat ernstig zieke OVERBODIGE luxe! En dan kijk je voor de gein eens naar het nieuws! Je ziet mensen die nog geen broek hebben om aan hun reet te trekken! Hebben we het dan met z’n allen gemaakt?! Ik dacht het niet! In plaats van dat we wat doen aan DAT probleem, gaan we lekker verder met onszelf in de watten leggen! Laat ze maar stikken daar in Afrika! Laat die zwervers maar dood gaan van de kou! Wij hebben een electrisch deken! Maar ons leven is door al die luxe leeg en koud geworden. We zouden elkaar nog de hersens inslaan voor een mobiele telefoon! En in Afrika?! Die zorgen voor elkaar! Ze hebben weliswaar niks, maar ze hebben wel liefde en eenheid!

Het kan ons allemaal niet meer zoveel schelen of andere mensen sterven van de honger, geen plee hebben, geen kleding hebben. Kortom niks hebben! Als wij het maar goed hebben!
Maar ooit zijn zij degene die zullen lachen! Wij zullen elkaar naar de donder helpen… Puur uit eigen belang! En dan?!

We moeten die achterlijke grootheidswaan maar eens afleren en weer gewoon lekker Nederlands gaan doen..! Of is DIT nu Nederlands geworden?! Aan jou de keus…

Mopet

Slaan
Daar kunnen ze wat van
Alsof ik zonder de liefde van mijn ouders kan?!
Elke dag weer verse blauwe plekken
Hoe moet ik die in godsnaam allemaal bedekken?
Ik draag een dikke trui met dit warme weer
Jezus!! Waarom doet liefde zo’n zeer?!

Schreeuwen
Daar kunnen ze wat van
Alsof ik zonder de liefde van mijn ouders kan?!
De wanhoop in de woorden is duidelijk te merken
Ik geloof dat ik niet in staat ben dit allemaal te verwerken
De ogen van mijn pa spuwen vuur
Dan weet ik hoe laat het is en vlucht naar de schuur
Ik ren weg voor mijn vader die niet bang is om me KO te slaan
Wat heb ik je in hemelsnaam misdaan?!

Schelden
Daar kunnen ze wat van
Alsof ik zonder de liefde van mijn ouders kan?!
Vetzak! Lelijkerd! Blubberpens!
Deze woorden bereiken mijn oren
Woorden die een kind niet WIL horen
De tranen reflecteren mijn gebroken hart
Wanneer komt er een mooie nieuwe start?!

mopet

In onze hedendaagse maatschappij en op deze site is een zekere mate van haat tegen degene die misdrijven plegen, zoals Murat D.

Logisch natuurlijk, en van mij mogen deze figuren ter plekke worden geëxecuteerd.

Echter, in hoeverre creëert onze maatschappij zelf zijn narigheid?

Zelf ben ik jarenlang gepest tot ik er bijna aan onderdoor ging.
“Ach dat gaat wel over.”
“Daar wordt je hard van, en wilskrachtig.”

Nu, een aantal jaren later, is het wel over maar nog niet voorbij, en ik ben wel wilskrachtig maar niet gelukkig. Ik haat iets, maar ik weet niet wat. Ik wil dingen vernielen, wil mensen moorden uit wraak en gewoon omdat ik het wil. Omdat ik er een kick van krijg.

Geestelijk ben ik weinig meer dan een wrak. Ik haat mezelf, ik bijt mezelf tot er bloed uit mijn armen stroomt en ik krijg er een kick van als ik doe alsof het bloed niet van mij is maar van iemand anders. Ik wil zelfmoord plegen maar durf het niet. Ik zie bloed van het plafond druipen, zie mensen op straat en martel ze in gedachte.

Ik ben geestelijk sterk genoeg om te verhinderen dat ik daadwerkelijk iemand iets aan zal doen (behalve mezelf wellicht maar dat is mijn eigen verantwoording), ik ben bij een psycholoog geweest, geholpen en gezond verklaard.

Ik heb geen baan, heb een opleiding gevolgd voor een sector waarin geen werk is en volg momenteel een nog hogere opleiding voor dezelfde sector. Ik moet een andere richting in maar weet niet welke; geen enkele baan lijkt bij me te passen, ondanks het feit dat ik behoorlijk intelligent ben en goed ben opgeleid hoor en pas ik nog steeds nergens bij.

Zou ik ooit afdalen tot een onacceptabel gewelddadig niveau, bedenk dan dat dit ongeveer 15 jaar geleden begonnen is, maar niet bij mij. Ik maak het alleen maar af…

PS: De laatste zin zal ongetwijfeld niet daadwerkelijk waarheid worden, het is maar voor het dramatische effect.

Mr. Brown

Daar sta ik dan, met mijn mond vol tanden. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Het is zaterdag. Het is avond. Ik sta in mijn stamkroeg te darten. En toen voelde ik iemand op mijn schouder tikken. Ik draaide me om en kreeg direct vluchtig drie zoenen ter begroeting op mijn wangen gedrukt.

Hoe lang had ik haar nou niet gezien? Vier jaar? Vijf? Ze keek me verbaasd aan en vroeg of ik haar niet herkende. Natuurlijk wel! Hoe zou ik Alexandra ooit kunnen vergeten? Ik excuseerde me tegenover m’n dartmaatje en ging met Alexandra aan een tafeltje zitten. Zij nam een wit wijntje en ik een halve Guinness. We raakten in gesprek.

Nadat ik vijf jaar terug van baan was gewisseld, was ze me uit het oog verloren. Hoe kon het ook anders? We werkten in Heemstede. Zij woonde in Nieuw-Vennep en ik in Haarlem. Ze was vandaag in haar ouderlijk huis geweest om nog het één en ander op te ruimen na de dood van haar ouders. Zij bleken tijdens hun vakantie te zijn aangereden door een dronken toerist. Opruimend kwam ze nog een aantal herinneringen tegen, die haar leidde naar mijn stamkroeg en mij.

Vijf jaar geleden werkten we allebei middels een uitzendbureau op een administratiekantoor in Heemstede. Ik was gestopt met mijn studie en zij had er net één afgerond. Het najaar was net begonnen en voor het einde van het jaar moesten wij met nog zes anderen alle formulieren in de computers aanbrengen. Het lot zette onze bureaus tegenover elkaar en dat was de aftrap.

De aftrap van een periode van drie maanden. Het eerste wat me toen aan haar opviel, waren haar ogen. Alexandra heeft donkergroene ogen, die omgeven zijn door een blank gezichtje met lichte sproetjes, een brede glimlach en prachtig lang blond haar tot aan haar onderrug. Lelijk was ze niet nee. En in vijf jaar was ze geen spat veranderd.

Ze vertelde nippend aan haar wijntje over haar leven. Nog steeds niet getrouwd, wel genoeg vriendjes gehad, maar momenteel weer vrijgezel. Ze had een goede en vaste baan in Noordwijk, in een ander filiaal van datzelfde administratiekantoor. Ondertussen lulde ze weer de oren van m’n kop en natuurlijk luisterde ik wel, maar vroeg ik me af, waarom ik tegenover haar zat. Dat bleek spoedig duidelijk te worden.

Na wat heen en weer gepraat, bleek het ondertussen half vier te zijn geweest en schreeuwde Bart, dat het tijdstip van de laatste ronde aangebroken was. Toen keek ze me een beetje ondeugend aan en vroeg of we er nog eentje namen of dat ik met haar meeging. Nieuwsgierig naar wat ze van plan was, antwoordde ik dat we maar eens de gezelligheid moesten opzoeken. We pakten onze jassen, namen afscheid van de kroeg en gingen naar haar auto in de parkeergarage.

En opeens waren we bij haar thuis. Tijdens de autorit hebben we geen woord met elkaar gewisseld. Het eerste wat ze vroeg, toen we bij haar thuis waren, was of ik koffie wilde of iets lekkers. Normaal gesproken sla ik nooit koffie af, maar deze keer zei ik argeloos dat ik wat lekkers wilde. Dat ging ze wel even halen, nadat ze me keurig netjes in de huiskamer geparkeerd had. Ik nestelde mezelf op haar driepersoons bank en wachtte af op dat wat komen ging.

Haar bedoelingen waren duidelijk. Ze kwam binnen en had een sleutel aan een touwtje om haar nek gebonden. Die sleutel leek verdacht veel op een huissleutel. Waarom viel die sleutel nou zo op? Logisch, het enig andere wat ze nog aan had, was een witte badjas, die vrij losjes openhing. Ze deed de deur dicht en kwam bij me op schoot zitten. Haar groene kijkers keken me gespannen aan.

Uiteindelijk heb ik wel de sleutel om haar hals laten hangen…

Mephisto

Vanavond was ik te werk. Te werk? Nou ja, ik was aanwezig, want druk was het niet. Vandaar ook waarschijnlijk dat ik wat meer aan de praat was geraakt met één van mijn twee collegae, met wie ik die avond te werk was gezet.

Hoe we op het onderwerp terechtkwamen, weet ik niet meer, maar haar humeur liet deze avond de wensen over. Normaal gesproken is Helena, een bloedmooie en lieve meid van achter in de dertig, altijd vrolijk. Zingend met de muziek van de radio fleurt zij altijd de hele toko op, behalve deze avond.

Helena is al meerdere jaren getrouwd en ze heeft twee vrij jonge kinderen. Helena werkt bij ons in de toko alleen ‘s avonds, omdat haar man tijdens de kantooruren op z’n werk is. Door haar enthousiasme kan ze uitbundig over haar kroost vertellen. De oudste, Lucia, is een jaar of negen en al druk bezig haar wereld te verkennen en een ander dan te vertellen, hoe haar wereld er dan eigenlijk uitziet. De jongste, Toni, is erg op zichzelf gesteld, maar kan soms ook veel aandacht nodig hebben. Zijn favoriete bezigheid is z’n moeder te vertellen dat hij zo’n trek in pinda’s heeft, terwijl hij van geboorte af een ernstige pinda-allergie heeft meegekregen. Deugnieten dus, zoals eigenlijk alle kinderen dat wel zijn.

Vanavond ging ons gesprek niet over haar kinderen, maar over haar wederhelft. Juan heeft zij op haar 24ste leren kennen en het was liefde op het eerste gezicht. Na verloop van tijd getrouwd en uiteindelijk kinderen gekregen. Een droomgezin is dus ontstaan, zonder onoverkoombare problemen.

Je raadt het goed. Onoverkoombaar tot op heden. Enkele maanden geleden is er bij Juan in z’n hals een bult ontdekt, waar hij op een gegeven moment last van kreeg. Dus in overleg met de specialist is besloten de bult operatief te verwijderen. De operatie was een routineklusje, ‘s ochtends het ziekenhuis in en aan het einde van de middag er weer uit. Maar wat bleek nou? In de bult waren cellen uit de schildklier ontdekt. Het operatief verwijderde deel is dus nu op kweek gezet om te bepalen of die cellen wel of niet goedaardig blijken te zijn.

Het moment, dat ze mij dit vertelde, kwam mijn intuïtie boven drijven. Mijn intuïtie heeft het nog nooit mis gehad. Ik weet dat Helena weduwe zal worden. Ik weet alleen niet wanneer. Maar ik hoop BIJ GOD dat het deze keer de eerste keer voor mijn intuïtie zal zijn.

Het geluk van een mens zou na zo’n korte tijd nooit verstoord mogen worden.

Mephisto