De volgende morgen was ik al vroeg in de supermarkt om eten en drinken in huis te halen. Naast het gewone drinken, was m’n drank ook op, en met een pubermeisje in huis kon ik dat even niet hebben. Zo’n kind vergt behoorlijk veel van je. Met een volle boodschappentas ging ik weer richting huis. Ergens verwachtte ik dat de deur open zou vliegen op het moment dat ik het tuinpad opliep, maar er gebeurde niets. Zou ze weg zijn? Maar nee, bij de deur gekomen hoorde ik muziek binnen. Met een glimlach deed ik de deur open. Danielle liep, met alleen een T-shirt en een onderbroekje aan door het huis te huppelen op de maat van de muziek. “Paul!”, riep ze toen ze zag dat ik in de kamer stond. Ze rende op me af en wilde me weer om mn nek vliegen, maar bij het zien van mn boodschappentas hield ze in. “Ik heb eten gehaald, heb je zin in een ontbijtje?” Ze knikte geestdriftig. “Mooi, help even met de boodschappen, dan maak ik ontbijt”. Ze huppelde vrolijk voor me uit de keuken in en pakte de tas van me aan. “Nou zeg, die is zwaar”, ze tilde uit alle macht. Ondanks haar tengere uiterlijk viel het me wel op dat ze behoorlijk gespierd was voor een meisje van vijftien. “Zou jij de boodschappen weg willen zetten”,vroeg ik “dan kan ik me even opfrissen”. ze keek me een beetje verbaasd aan. “Ik weet toch niet waar alles staat”. Ik moest lachen om de uitdrukking op haar gezicht. “Dat kan wel zijn, maar ik denk dat je slim genoeg bent om daar achter te komen”. Mijn opmerking verbaasde haar, ze bloosde en toonde een verlegen lachje. Ik draaide me om en liep naar boven toe om me op te frissen. Veel tijd kreeg ik daar niet voor, want voordat ik boven was hoorde ik een enorm lawaai uit de keuken komen. Vlug ging ik kijken wat er was gebeurd.

Danielle zat, lijkbleek, in een hoekje te beven en de glazen die we de avond daarvoor gebruikt hadden lagen in meerdere stukken op de grond. Op het moment dat ze me in de gaten kreeg sprong ze op en stormde naar boven. Verbaasd liep ik achter haar aan, wat kon er nou gebeurd zijn? “Ga weg”, schreeuwde ze toen ik op haar deur klopte. Behoedzaam opende ik de deur. “Danielle, wat is er?”, ik had werkelijk geen idee wat het nou kon zijn. Danielle lag op haar bed met haar gezicht in het kussen. Ze had nog steeds geen antwoord gegeven, dus liep ik naar binnen. “Waarom?”, snikte ze zachtjes. Ik ging naast haar op het bed zitten. “Waarom wat?”. Nog steeds had ik geen idee wat er nou kon zijn. “Waarom die drank?”, ze snikte nog steeds een beetje. Ik was helemaal verbaasd. Er waren, in het verleden, wel mensen geweest die me vertelden dat ik minder moest drinken, maar nog nooit had iemand zo gereageerd. Danielle had haar gezicht naar me toe gedraaid en keek me vanachter har tranen aan. “Nadat mijn moeder overleed begon mijn vader te drinken”, ze keek in het niets alsof ze verwachtte dat hij ieder moment binnen kon komen. “Als hij dronken was dan moest ik bij hem komen zitten en…”, ze begon weer te huilen. Ergens in mn maag begon er iets om te draaien. Haar vader hield er hele vreemde ideeën op na als het ging om “vaderliefde”. “Stil maar”, was het enige wat ik wist te zeggen. Daarna stond ik op en ging weer naar beneden.

Ik was helemaal overdonderd, wat had ik me nou weer op de hals gehaald? Ik had een meisje, van de straat, met een incestueus verleden en wie weet wat nog meer, in mn huis, en ik kon niet eens drinken. “Ben je boos op me?”, haar stem sneed door mn gedachten als een heet mes door boter. Verstrooid keek ik op en daar stond ze, ze had nog steeds alleen een T-shirt en haar onderbroekje aan. “Nee, ik ben niet boos”, ik kon gewoon niet boos zijn. “Je verhaal heeft me alleen een beetje laten schrikken, dat is alles”.

Word vervolgd: lees deel 5

perril mayhem

“Als je dat kastje open doet vind je handdoeken”. ik wees het kastje aan zonder dat ik mijn ogen van haar af kon houden. “Zou je zo vriendelijk willen zijn er een om je lichaam te slaan, dan laat ik je even je kamer zien”. Nog even keek ik haar aan en liep toen weer de overloop op zodat ze rustig een handdoek kon pakken. Even later kwam ze, met een handdoek om, weer naar buiten gelopen. Ik ging haar voor naar de logeerkamer. “Als je straks gedouched hebt kun je hier slapen” ,zei ik terwijl ze de kamer inspecteerde. “Mocht er iets zijn, ik slaap daar”. Ik wees op m’n kamer deur. “Hoef ik dan niet bij jou in bed?” vroeg ze redelijk opgelucht. Om haar helemaal gerust te stellen deed ik alsof het hele idee belachelijk was. En op zich was dat ook zo, ondanks de gevoelens die ze eerder in me los had gemaakt.

“Ik denk dat je alles nu wel kunt vinden, welterusten” Ik gaf haar een vriendelijke knipoog en vertrok naar mijn kamer. “Paul?” Voor het eerst gebruikte ze m’n naam. “Welterusten” fluisterde ze zachtjes. Ik moest glimlachen, “jij ook kleintje, jij ook”. Weer rende ze op me af, maar dit keer sprong ze in m’n armen. Terwijl ze rende viel haar handdoek op de grond en ik had haar kleine naakte lichaampje in m’n armen. Ze gaf me twee kussen, een op m’n wang en een vol op m’n mond. bij de eerste zei ze:” deze is voor het eten douchen en slapen”. “En deze is omdat je lief bent”, zei ze voordat ze me, gepassioneerd, vol op m’n mond zoende.

Alsof ik door de bliksem getroffen werd, voelde ik dat m’n lichaam schreeuwde dat ik haar terug moest zoenen, maar mijn verstand overwon. Snel zette ik haar weer op de grond. “Welterusten kleintje” zei ik weer. Daarna ging ik slapen.

Midden in de nacht werd ik wakker. Had ik er wel goed aan gedaan om een straatkind binnen te halen? Misschien was ze wel bezig mijn huis leeg te jatten. Om rustig te kunnen slapen besloot ik om even bij danielle te gaan kijken om te zien of ze sliep. Ik deed haar deur open en een koude steen nam plaats in Mn maag. Niet alleen was haar bed leeg, het was ook onbeslapen. Op dat moment schoten de ergste gedachtes en verwensingen door m’n hoofd. Snel ging ik naar beneden, misschien was ze er nog. Doordat ik niet lette op waar ik m’n voeten neerzette miste ik de laatste twee treden en ik viel met een klap de kamer in.

Even bleef ik liggen, mijn knieën zijn niet al te best, en voor dat ik overeind kon komen boog Danielle zich over me heen. Ergens was ik best wel bang, als ze me iets aan wilde doen dan was dit het uitgesproken moment, maar toen ik me naar haar toe draaide deinsde ze achteruit. “Danielle” stamelde ik, “wil je me even op de bank helpen?” Voorzichtig kwam ze naar me toe en hielp me overeind. Nu pas had ik in de gaten dat ze nog steeds naakt was. Uit een schaamtegevoel dat ik niet kon plaatsen gaf ik haar m’n kamerjas. Terwijl we met Zn tweeën op de bank zaten vroeg ik haar waarom ze niet in bed lag.

Met een trillend handje wees ze op m’n boekenkast, “Ik houd van boeken” zei ze. Dat was een reactie die ik niet had verwacht. “Je had best een boek mogen pakken hoor”. was mijn reactie, maar ze liet haar hoofdje zakken. “Ik kan alleen m’n eigen naam lezen en schrijven”, zei ze bedroefd. Een straatkind dat niet kan lezen en schrijven, dat kan ik begrijpen, maar dat je dan wel van boeken houd, dat was iets heel aparts. “Hoe komt het dat je zo van boeken houd?” wilde ik van haar weten.Even was ze stil, daarna begon ze te vertellen.

“Vroeger las Mn moeder me altijd voor, maar ze stierf en…”, haar stem verstomde. Ik had nog een hele hoop vragen, maar aan het ritmisch schokken van haar lichaam zag ik dat ze zat te huilen. Voorzichtig legde ik mijn arm om haar schouders en ze kroop iets naar me toe. Daarna vleide ze zich, al huilend, tegen me aan. Nadat we een tijdje zo gezeten hadden keek ze me aan. “Paul, zou jij me voor willen lezen?” De vraag bracht me, zoals zoveel aan haar, totaal van mijn stuk, maar mijn antwoord verbaasde me nog meer dan haar vraag. “Dat is goed, als jij zegt elk verhaal”. Alsof ze volledig herboren was antwoordde ze dat haar moeder altijd sprookjes voorlas. “Heb je een sprookjesboek?” Ik pakte een van de sprookjesboeken van de plank en zei dat ze vast naar haar kamer moest gaan. Als door een wesp gestoken sprong ze op en rende naar boven.

Toen ik boven was klopte ik aan. “Ja kom maar binnen’, hoorde ik van uit de kamer komen. Ze lag breedgrijnzend, vanonder de dekens op me te wachten. Ik pakte een stoel en las voor uit Hans & Grietje. Halverwege stopte ik even met voorlezen. “Ik ga morgen boodschappen doen, heb jij iets nodig?” Ze schudde haar hoofd en zei dat ik verder moest lezen, en dat deed ik. “…en ze leefden nog lang en gelukkig”. De laatste zin zei ze met me mee.

Daarna deed ik het boek dicht, legde het op haar nachtkastje, trok de dekens over haar schouders en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Vervolgens pakte ik Mn kamerjas en knipte het licht uit. “Paul?” Weer riep ze me. “Vind je me mooi?” Ik draaide me om en zag dat ze de dekens terug geslagen had zodat ik haar naakte lichaam kon zien. Het was een genot voor Mn ogen en naar alle eerlijkheid kon ik zeggen: “Prachtig”. Daarna sloot ik de deur achter me en ging ik slapen.

Word vervolgd: lees deel 4

perril mayhem

Nadat danielle me verteld had hoe ze heette twijfelde ik even met weglopen. “Heb je zin om met mij mee te gaan?” vroeg ik haar. Op dat moment veranderde het kleine straatmeisje in een echte feeks. “Waarom zou ik met je mee moeten gaan?”, siste ze. Lachend liep ik weer weg. Met mijn rug naar haar toe meldde ik, dat het niet moest, maar dat ik dacht dat ze het wel prettig zou vinden om te douchen, eten en een nacht veillig te slapen. Ik kreeg geen reactie dus ik liep zonder me om te draaien verder. Na een minuut of vijf had ik toch het gevoel dat ik gevolgd werd, maar elke keer als ik me omdraaide was de straat verlaten. Pas toen ik bij mijn tuinpad aankwam hoorde ik haar weer.

“Meneer?” Zonder me naar haar toe te draaien riep ik dat als ze binnen wilde komen, dat ze beter op kon schieten. “Als ik de deur dicht getrokken heb is het te laat”. Nu hoorde ik een paar kleine voetjes rennen en twee kleine handjes pakten mn linkerhand. Vertederd liet ik haar binnen, dat was twee jaar geleden, maar het lijkt gisteren.

Toen we binnen waren keek ze haar ogen uit. Vooral mijn goedgevulde boekenkast trok haar aandacht. “Wat een boeken”, ze stond met open mond te kijken. “Heb jij die allemaal gelezen?” vroeg ze. Enigszins trots en misschien ook wel stoer knikte ik. Met een blik van bewondering keek ze me aan. “Heb je misschien zin om wat te eten?” vroeg ik haar op mijn beurt. Even was ze de boekenkast vergeten, “Ja graag”, antwoordde ze en ik liet haar de keuken zien. Daar kwam ik erachter dat mijn koelkast leeg was, dus bestelde ik een pizza die we een half uur later samen op zaten te eten.

“Hoe heet jij eigenlijk” vroeg ze me met volle mond. Ze zat me vanaf de andere kant van de bar te observeren. “Paul, mijn naam is Paul van Engelenhoven, junior om precies te zijn”. Ze begon te grinniken. “Wat is er zo komisch?” wilde ik weten, maar ze had zo’n lol dat ze geen antwoord kon geven. Nadat ze wat rustiger geworden was vroeg ik het weer. “Waarom heet jij junior?” was haar wedervraag. Ik keek haar niet begrijpend aan.”Bij ons in de groep zijn de juniors de “kindjes”” legde ze uit, en vervolgde lachend, “Jij bent oud genoeg om mn vader te zijn”. Nu was het mijn beurt om te lachen. “Ben jij ook een junior?” wilde ik weten, maar mn vraag viel duidelijk verkeerd. Zo vrolijk als ze eerst was, zo afwezig was ze nu.

Ik wilde haar opvrolijken, dus ik besloot om haar de douche en de logeerkamer te laten zien. Voorzichtig schuifelde ze achter me aan de trap op. Terwijl ze nog naar boven aan het lopen was opende ik de deur van de douche. Daarna deed ik een stap naar achteren zodat ze in alle rust de badkamer kon bekijken. “Zo groot…” ze was erg verbaast en om mn lachen te verbergen liep ik een eindje de overloop op. Plotseling riep ze me. “Waar vind ik handdoeken?” wilde ze weten. Om het kastje met handdoeken en washandjes aan te wijzen stak ik mijn hoofd om de deur, toen mijn mond open viel van verbazing.

Ze had zich uitgekleed om te gaan douche, en in de badkamer stond geen klein meisje, geen kleine straat feeks, maar een miniatuurvrouw. Ik was totaal overdonderd, door haar, maar ook door de gevoelens die ze in me losmaakte. Ineens was het alsof ze zich besefte dat ze als vrouw werd bekeken door een man. Ze draaide zich naar me toe terwijl ze op haar hurken ging zitten en haar armpjes om haar knieën sloeg. Nu was ze weer dat kleine meisje, verdwaald in een wereld waar ze eigenlijk niet thuis hoorde.

Word vervolgd: lees deel 3

perril mayhem

05:32 Ik heb het kleine lampje naast mn bed aan gedaan en langs het flauwe schijnsel kijk ik de woonkamer in. Daar, op de bank, ligt Danielle te slapen. Kleine Danielle, toen ik haar ontmoette, twee jaar geleden, probeerde ze mn portemonnee te jatten, gelukkig had ik het op tijd door. Vlug greep ik haar kleine handje vast en sleepte haar een steeg in. “Laat me los” huilde ze terwijl ik haar beide handjes in een van mijn handen deed. “Waarom zou ik, kleine dief” was mijn reactie. Weer begon ze te huilen en voor het eerst zag ik de lieve oogjes in dat vuile gezichtje. Ze had door dat ik haar stond te bekijken, en ze kwam vlak voor me staan. Nu was het snikken afgelopen, en het kleine meisje veranderde in een echte femme fatale. Ze drukte haar kleine lichaampje strak tegen de mijne en keek me van achter haar wimpertjes aan. “Waarom zou je naar de politie gaan?” Om haar wat beter te bekijken ging ik zitten. “Met zn tweeën kunnen we fantastische en veel leukere dingen doen”. zei ze. Nu was voor mij de maat vol.

Met een krachtige beweging trok ik haar over mn knie en bewerkte haar achterste met mn platte hand tot die rood zag. Daarna zette ik haar overeind en gebaarde haar dat ze weg kon gaan. Tot mijn grote verbazing bleef ze staan. Ze stond met haar kleine handjes te friemelen, en in haar oogjes stonden onvervalste tranen. Omdat het me raakte draaide ik me van haar af en liep weg. “Meneer?” Haar stem klonk snikkend en fluisterend. Ik draaide me naar haar toe, “wat is er?” Zonder antwoord te geven rende ze op me af, sloeg haar armpjes om mn middel en verborg haar gezichtje in mijn jas. “Bedankt” zei ze, en ik voelde dat ze zachtjes huilde. Met beide handen pakte ik haar gezichtje beet. De tranen hadden van het vuil op haar gezicht een vlekkerige massa gemaakt. “Moet jij niet naar huis?” vroeg ik, een beetje van mn stuk gebracht. Ze drukte haar gezicht weer in mn jas. “Hoe heet je?” wilde ik nu van haar weten. Ze liet me los en deed een stapje naar achteren. “Danielle” antwoordde ze.

Word vervolgd: lees deel 2

perril mayhem

De meeste weten niet eens wat het betekend. Het staat voor “rythem and blues”, een muziekstroming die al zeer oud is. De echte rythem and blues werd gespeeld door muzikanten als: Steve Cropper, Wilson Picket, en Donald “duck” Dunn, en heeft dus niets te maken met de huidige “Ik heb te strak ondergoed aan”-muziek.

Echte R n B is swingend, meeslepend en opzwepend. Met nummers als: “minnie the moocher, everybody needs somebody en gimme some lovin’, werd er stevige muziek neer gezet. Wanneer ik figuren als die enge R. kelly enzo zie vraag ik me echt af…”Welke belachelijke debiel heeft er ooit verzonnen dat die jankmuziek R n B is?”

ik denk dat de echte bluesmuzikanten en liefhebbers zich opvreten van woede elke keer als ze weer de titel R n B zien op een cd die niets met Rythem and Blues te maken heeft. Net als ik trouwens, maar dat heeft te maken met de muziek zelf.
Yech

perril mayhem