Ik weet niet zeker of ik hetgeen ik nu ga schrijven ook moet gaan vrijgeven maar ik doe het waarschijnlijk toch. Ik ben nu in zo’n stemming dat ik iets ga schrijven wat het absolute toppunt van non-fictie zal zijn wat ik ooit heb geschreven. Ik heb geen hulp nodig. Ik wil niet dat mensen mij helpen. Ik wil niet dat mensen te dichtbij komen. Er zijn twee mensen die heel erg dichtbij komen en die twee mensen zijn mijn moeder en mijn beste kameraad. Twee mensen die mij vaker wel snappen dan niet en dat vergemakkelijkt mijn leven enigszins. Verder wil ik liever niet dat iemand dichterbij komt. De klap komt zoveel harder aan als iemand verdwijnt die juist bijna het dichtst bij was van allemaal. Ik ga relaties uit de weg. Ik val op vrouwen maar ik zoek naar iets om haar te ontheiligen en ik scheep haar af met een fantastisch doordacht excuus. Ik heb veel fantasie en ik kan janken op commando dus geen enkele vrouw die mij niet geloofde. Ik heb vrouwen die verliefd op mij waren verteld dat het eerste meisje waar ik verliefd op was werd vermoord en verkracht en dat ik daarom nog veel tijd nodig heb om weer met een relatie te beginnen. Ik heb drankproblemen geënsceneerd en weet ik wat nog meer voor niet te verzinnen excuses. Ik verdien een oscar maar ik heb geen hulp nodig want iemand die mij helpt ga ik vertrouwen en nodig hebben en als deze persoon de hulp niet meer kan bieden val ik terug en geef ik mijzelf weer de schuld. Ik ga alles uit de weg. Ik ben niet bang. Ik ben voorzichtig. Voorzichtig voor mijzelf. Ik heb goede vrienden. Vrienden die zonder twijfel iemand in elkaar rossen als deze persoon mij zou bedreigen.

Toch ben ik eenzaam.

Ik wil zo graag wakker worden met een leeg warm plekje naast mij en dat ze dan met slaapoogjes en één van mijn shirts de slaapkamer in loopt en mij met een kus op mijn voorhoofd een goede morgen wenst. Ze laat een scheet als ze naast mij komt liggen en we lachen er kostelijk om als ik zeg dat het naar chanel No5 ruikt. Ik wil iemand die mij beter kent dan wat dan ook maar ik laat het niet/nooit toe.

De klap is te hard.

Ik heb al heel wat verloren en op de meest verschrikkelijke manieren en dat trek ik niet. Niet meer. Ik heb geen hulp nodig. Ik wil dat niet. Mensen die mij vertellen wat ik moet gaan doen motiveren mij alleen maar meer om datgene niet te doen. Laat mij maar lekker in een kroeg hangen en dronken worden en mijn longen verpesten met peuk na peuk na peuk na peuk na… Noem mij niet geniaal want voor elk mens die mij of mijn werk geniaal noemt zijn er honderden die er niks of zelfs minder in zien en dat is weer zo’n klap. Hemel mij niet op want die hel daarna is enkel dieper.Ik heb geen hulp nodig. Ik heb niemand nodig. Ik moet alleen een manier vinden om iemand om hulp te vragen.

Da’s alles.

60n20

Mijn naam is Borneo en ik ben vernoemd naar een eiland. Enkel via water of lucht bereikbaar dus niet zonder enige moeite. Ik ben ook niet makkelijk. Niet in de zin dat ik niet ‘mee wil werken’ zoals dat heet maar meer in de zin dat men mij niet al te snel begrijpt. Ik ben pas 14 jaar levend en mensen snappen mij nu al niet. Hoe moet het straks? Snappen mensen mij straks nog als ik een coversatie met ze wil aangaan of verval ik in een soort van isolement waarbij ik alleen met gelijke geesten kan communiceren die waarschijnlijk niet geïnteresseerd zijn in hetgeen wat ik boeiend vind? Mijn ouders snappen me maar ik ben een puber en mijn ouders – zo alwetend en accepterend als ze zijn – hebben zich al zo ingesteld dat het gewoonweg een feit is dat ik mij nu ga afzetten tegen hun ouderlijk gezag. Zo’n intellect en toch een keurslijf, het is triest. Het scheelt mij ook niet veel eigenlijk. Niks eigenlijk. Het enige wat mij nu op een zeer opdringerige wijze interesseert is sex en het liefst zo veel mogelijk maar er is – hoe kan het ook anders – een probleem namelijk dat ik niet echt doeltreffend ben in het vinden van geschikte partner. Ik kan met gerustheid verkondigen dat ik nog steeds maagd ben vanwege het feit dat de meisjes mij ‘moeilijk’ vinden. Wat moet ik dan? Kan mij het verotten wat er met het fictieve slecht geschreven leven van de oh zo slecht acterende cast uit onderweg naar morgen gebeurd? En waar vind je een meisje van mijn leeftijd die zich bezig houdt met de schone kunsten en de wetenschap? Toch moet ik zeggen dat ik sterk de drang heb om een paar afleveringen van ‘ONM’ te kijken zodat ik een kans maak om één van de dames in ieder geval als gevolg van een gesprek op onzedelijke wijze te mogen betasten.

Daar is trouwens ook een ander probleem; een tijdje geleden had één van mijn buurjongens het tijdschrift Playboy van zijn vader gejat en we stonden met een paar andere buurjongens in de speeltuin achter het struikje er in te gluren. De jongens begonnen te giegelen als meisjes omdat ze borsten zagen. Het enige wat ik zag waren twee peervormige melklieren die uitmonden in de tepel bedekt met huid. Ik heb dit maar niet meegedeeld en trachtte op dezelfde wijze te giegelen als het met testosteron geladen – net een baard in de keel gekregen – groepje pony’s.

Misschien had ik niet zoveel van de anatomie-notities van mijn grote voorbeeld: Leonardo di Ser Piero d’Antonio di Ser Piero di Ser Guido da Vinci moeten lezen. Het heeft mijn geest getekend maar ja; terecht want de man was – en is nog steeds – geniaal.

Het is trouwens wel bijna een keer gebeurd – sex bedoel ik – maar het desbetreffende meisje onderbrak het eens zo pure moment door te lachen. Ze vond het wel interessant; zo’n gozer die overal een antwoord op had en blijkbaar de gehele enceclopediereeks, de woordenboeken en wist zij nog wat voor geschriften uit zijn hoofd kende. Ik hielp haar met haar huiswerk en ze begon mij daar op een gegeven moment voor te bedanken met kusjes op de wang die later veranderden in zoenen – met tong – op en in de mond. Ikzelf had totaal geen problemen met deze gang van zaken en ging uiteindelijk al het huiswerk maken dat ze maar kreeg om als dank meer zoenen van een misschien iets meer gedurfd soort te mogen ontvangen. Ook dit mocht mij lukken totdat ik al mijn moed bij elkaar had geschraapt en met het zweet in mijn handen vroeg – toen haar ouders niet thuis waren – of wij misschien niet nog een stapje verder konden gaan in de vorm van copulatie. Ze begon te lachen en ik vroeg waarom. Ze wist mij te vertellen dat ik haar niet zou kunnen bevredigen – een term die ze waarschijnlijk uit de Cosmo van haar moeder citeerde – omdat mijn handen te klein waren. Ik wist niet zeker of ik moest lachen of huilen om een zo belachelijke reden als deze maar nam toch de moeite haar te vragen wat de grootte – of beter gezegt ‘kleinte’ – van mijn handen hiermee te maken zou kunnen hebben. Ze beweerde dat wanneer een man – voor ik mij zover zo mag noemen – kleine handen heeft dit betekend – je voelt hem al – dat de lengte van de penis ook zeer kort is en zij stond er op dat haar eerste sexuele ervaring een wonderschoon gebeuren moest zijn en dat dus de penis in kwestie een formaat zal moeten bezitten die haar meervoudige orgasmes zullen doen bevrijden. Ik moet er wel even bij vertellen dat zij deze formulering niet hanteerde maar dat zal wel duidelijk zijn.

Door de stomheid geslagen ben ik meteen naar huis gegaan en heb ik haar nooit meer met haar huiswerk geholpen. Ik heb nog even voor de spiegel gestaan met mijn anatomiepop om een vergelijking te doen van formaat en de plastic volwassen penis week niet veel af van de mijne. Misschien had ik de mijne moeten laten zien? Het had inderdaad wel raar geweest als ik deze kunststof replica mee had genomen, ha.

Achteraf kan ik deze ervaring zien als mijn eerste aanraking met het fenomeen prostitutie alhoewel de prostituee in kwestie de ultieme dienst weigerde te leveren aan mij; de prostituant.

pros-ti-tu-ee0.1 vrouw die tegen betaling seksuele handelingen verricht-hoer, snol, temeier.

Misschien als ik haar mijn zakgeld geef?

60n20

1. Ik zal genieten van de rust die de werkloosheid mij biedt en zal al mijn tijd gebruiken om deze rust niet enkel fysiek maar ook geestelijk te ervaren doormiddel van meditatie, het luisteren van muziek en het lezen van kennisvoedende boeken.

2. Ik zal alle vormen van stress uit de weg gaan en er voor zorgen dat ik mijn broodnodige nachtrust zal verkrijgen.

3. Ik zal mij niet schamen voor het feit dat ik werkloos ben en zal dit ook met veel enthausiasme mededelen als iemand mij vraagt waaruit mijn dagelijkse bezigheden bestaan.

4. Ik zal niet zoals vele anderen het CWI bureau (voormalig arbeidsbureau) betreden met het hoofd gebogen en naar de tenen kijkend maar met de borst naar voren, de rug recht, het hoofd geheven en een grijns van oor tot oor.

5. Ik zal mijn geen zorgen maken over het feit dat mensen denken dat ik op deze wijze geen bijdrage lever aan de maatschappij aangezien ik nog steeds het middelpunt ben van mijn universum.

6. Ik zal mijn sociale contacten gaan verbeteren door meer tijd aan vrienden te besteden dan ik al deed en deze ook te helpen met verhuizen, verbouwen, een schoolopdracht of wat nog meer.

7. Ik zal niet voor 13:00 ‘s middags opstaan en niet voor 3:00 ‘s ochtends gaan slapen.

8. Ik zal proberen om een andere en leuke manier van legale inkomsten te vinden door ideeën te ontwikkelen voor een eigen bedrijf, handel of een ander winstgevend project zodat ik later enkel nog voor mijzelf en eventuele partners zal werken.

9. Ik zal mij netjes aan mijn sollicitatieplicht houden maar voornamelijk door te reageren op functies die net iets te hoog gegrepen zijn voor mijn kunnen maar toch niet te onwaarschijnlijk lijken.

10. Ik zal mij op het creatieve vlak meer bezig gaan houden en trachten beter te worden in de verscheidene competenties die ik mijn eigen kan noemen.

11. Ik zal mij op het wetenschappelijke vlak meer bezig gaan houden en trachten beter te worden in de verscheidene competenties die ik mijn eigen kan noemen.

12. Ik zal mijn volgende vakantie of reis zeer uitvoerig gaan plannen.

13. Ik zal mij geen zorgen maken over de hoogte -of laagte- van mijn uitkering en er creatief mee omspringen.

60n20

Daar liep Snok de Suikerdief met zijn emmer vol konijneneieren langs het pad des verderfs en frietpapier. Daar zag hij Loempiaman die wild scheten latend verwoede pogingen deed om nu eens eindelijk op te stijgen opdat hij een rondje om het frikandellenstadion zou kunnen vliegen. Zijn darmgassen lieten hem miserabel in de steek, welk een pech. De lamamelker Han de Prit lachte zich daadwerkelijk een kriek. Zijn halsslagader leek gevuld met groene ranja en hij hinnekte als een lieveheersbeestje. “Du dreckiges muttiefikker” riep Snok de Suikerdief; “Hoe kan je daar nu om lachen laaghartig taartje?” riep hij ook. “Zal ik jou eens af laten fikken jij uit de kluiten gewassen aambei?” antwoordvroegde Han. Loempiaman begon met huilen en snotterde: “Er worden kaassoufflé’s in het frikandellenstadion verkracht, ik moet ze redden bij zijne heilige Vulva nog aan toe.” Plots kwam, als geroepen, Vulva aangevlogen. Vulva riep: “Heel erg hard” van uit de lucht.

60n20

Oef. Wat heb ik mijzelf nu dan weer op de hals gehaald met een titel als deze. Wat moet je hier nou mee Bor? Ik zou er vanaf kunnen wijken maar… Nee, of toch? Het is lastig je aan een titel te houden als er creatieve uitbarstingen worden verwacht. Er is natuurlijk wel het één en ander te vertellen over kennis, wijsheid en besef. De verschillen bijvoorbeeld. Werelden van verschillen zelfs. Kennis is namelijk geen wijsheid en als men dit beseft kan men een eind komen of vallen. Je kan bijvoorbeeld een gehele encyclopedie memoriseren maar zonder een greintje sjoege heb je er geen donder aan. Mooi woord; sjoege. het is voor zover ik weet afgeleid van het Jiddische ‘sjagach’ wat letterlijk ‘aandachtig zien’ betekent en als je niet aandachtig kan zien dan ben je mesjogge. Ik zit vol met ecyclopediën of zijn het encyclopedia? Hah, nee.

Wat heb je dus aan kennis als je er niks mee doet? Geen homofiel. Flik flik flikkerdril. Wijsheid daarentegen, daar kan je nog eens wat mee. Dat wil zeggen als je daar zin in hebt. Ik zelf heb er vaak geen zin meer in aangezien ik mij ten volste besef dat het weinig tot minder uithaald. Apathie regeert!!! Heil Apathos, zij die rukken groeten U!!! Joepie, met z’n allen naar de Apathefteling. Agaath de aphaat, er schuilt een aphatildo in je…

Ho ho.

Het gaat weer nergens over Bor.

Maar ik heb ‘t dus wel. Wijsheid bedoel ik. Kennis ook nog maar voornamelijk van de onderwerpen waar de grote boze buitenhel zich beseft dat ze daar eigenlijk niks mee te schaften willen hebben.
Laten we het maar over het weer hebben. Waarom moet dat? Wat kan mij het weer bommen? Geen fle fla aphaflikker! Wachtend in een rij. Een collega die je buiten je werk tegenkomt. De monteur die je auto lijkt te repareren. “Weertje hè?” Weertje wat? Wat nou weertje? Alsof het een lief knuffelig blauw frommeltje is wat je in een binnenzak kan kwijtraken. “Wat heb jij nou?”, “Een weertje, izzie nie lief?”, “Hoe heet ‘ie?”, “Aphatalbert”.

Het is steeds weer slechter gesteld met onze grote boze buitenhel. Met de dag. haat en nijd en naat en hijd. Iedereen lid van zijn eigen privé-leger en jij, ja jij godverdomme, bent de vijand. Alles wat je doet of spreekt wordt met wantrouwen ontvangen. Elke beweging lijkt vijandig. De gehele mensheid lijkt in een slechte trip te zwelgen. They’ve got ‘THE FEAR’ man! Het zit in ons voedsel, in onze kraan, onze lucht en vooral de sex jaaaaaaaa, de sex. Vier letters later en je bent kapot. Of je zit met een jankende larve opgezadeld.

Laten we het dan maar hebben over ons weertje. In de middag zon met een vleugje apathie uit het westen.

Met een beetje kennis, wijsheid en besef kom je een eind.

Het is wel eenzaam.

Dat wel.

60n20