Nooit graag alleen gegeten? Dan is hier een vreedzame oplossing voor mens en dier.

Benodigdheden:
– Eten
– Een kat (of meerdere)

Stap 1.
Leer jezelf en je kat dat eten een gemeengoed is. Geef je kat stukjes vlees van je bord, laat hem stukjes ham tussen je brood vandaan eten en laat hem uit je beker melk drinken. Zo leert de kat dat jouw eten ook zijn eten is, en leer jij om te delen.

Stap 2.
Na een tijdje zul je merken dat de kat aan je komt hangen als je aan het eten bent. Geef hem dan vooral een stukje. Met een klagelijk gemiauw zal hij laten merken dat hij meer wil. Laat hem je bord aflikken.

Stap 3.
Volhouden. Je kat heeft nu geleerd te schooien, en zal miauwend onder de eettafel staan als je aan een lekker stukje biefstuk begint. Zet de kat op tafel en laat hem van je bord mee eten. Dat is pas gezellig. Stuur je schooiende kat nooit weg en laat hem ten alle tijden je eten uit je handen klauwen.

Stap 4.
Je zult merken dat je kat steeds brutaler wordt. Het is leuk om te zien hoe snel katten dingen leren. Hoeveel je ook je best doet, je zult nu nooit meer in je eentje eten. Nu heb je een goede en hechte band met je kat.

Note: Zet natuurlijk ook altijd een bakje vers kattenvoer voor je kat neer. Als je dit zelf ook lekker vindt, schaam je dan niet om gezellig met je kat mee te eten.

DarkCat

De meeste mensen beginnen al te gapen bij het zien van de titel. Alweer dat irritante Normen en Waarden? Weer dat respect, die zoveel besproken term. Iedereen heeft er zijn eigen menig over. Iedereen heeft toch zijn éigen normen en waarden? Of toch niet hellemaal? Ik ben een puber, en heb aardig wat en aardig veel problemen met me ouders, maar is het niet zo dat vooral je ouders bepalen wat jóúw normen en waarden zijn. Als hun normen en waarden binnen jou “ideaal” vallen dan neem je ze vaak over en als jij ze absoluut “crap” vind dan zet je je ervanaf en ga je waarschijnlijk aan de andere kant staan, maar ik wil mijn éigen normen en waarden hebben en niet van me ouders afgeleide standaard dingen. Hoe kan ik me eigen normen en waarden ontwikkelen? Want daar is de pubertijd toch voor? Zelf denk ik altijd dat de beste methode is om me gewoon vrij te laten de wereld te laten verkennen en kijken waar ik uit kom, maar zelf weet ik natuurlijk ook wel dat 1. mijn ouders dat nooit goed zullen vinden en 2. het uiteindelijk toch niet de goede weg is. Me ouders hebben de taak om me optevoeden en zijn verantwoordelijk voor me. Dat hoor maar al te vaak van ze. Als ik weer eens iets wil doen en het staat ze niet aan (me pa luistert tegenwoordig niet eens meer en zegt meteen NEE!) Maar als er wel geluisterd word is het antwoord meestal ook nee en als ik om een reden vraag (wat mij heel logish lijkt, als je geen reden hebt om het niet te laten mogen waarom verbiedt je het dan?) luidt die vaak: “Omdat ik dat vind en ik ben nou eenmaal je vader” of hij zegt : “Je respecteerd me reden toch niet”. Maar wat is respecteren? Als me pa me een reden geeft waarom het niet mag, ja dan ga ik hem proberen te overtuigen om te proberen of het toch nog zal mogen… meestal is dit verspilling van me tijd want me pa zo is iets te concequint, ookal kan je bewijzen met 99 formules dat je gelijk hebt dan nog geeft hij niet toe. Ik ga me hierdoor wel heel erg afzetten tegen me ouders en erger me aan vrijwel alles wat ze doen. Misschien dat ik hierdoor wel me eigen normen en waarden krijg. Maar is dit de ideale manier? Want de sfeer in huis word er niet beter op. Ik word aangeraden door vrienden en de dokter om naar het RIAGG te gaan om erover te praten met iemand. Maar wat is nou wél de goede manier? gewoon je jeugd beleven en de rest maar op je af laten komen en je er niet druk om maken? Gebeurd dat allemaal vanzelf wel? Ik weet het niet. De ideale manier misschien bestaat ie niet en anders… ik houd me aanbevolen.

Bwammie

Je hebt last van je maag en gaat naar de dokter. Hij weet niet wat het is en hij stuurt je naar het ziekenhuis voor onderzoek. Oke je gaat naar het ziekenhuis want je wilt ook graag weten wat het is om er wat aan te doen. Na de nodige onplezierige onderzoeken kunnen ze niks vinden – alleen – ze vinden wel iets anders. Bij het bloed onderzoek word het HB- (bloedarmoede) gehalte getest. Hieruit blijkt dat je wel een heel laag HB hebt. Als je weer een afspraak hebt met de dokter om de voorgang van de onderzoeken te bespreken en de dokter deze uitslagen ziet, loopt hij zijn kamer uit bespreekt met een andere dokter wat dit inhoud. Hij komt terug en vertelt je dan: “Uw HB is zeer laag. Dit is betekend hoogswaarschijnlijk dat u kanker heeft in uw dikke darm…” Dan schrik je wel even. Als je daarna vraagt of het niet iets anders kan zijn. Is het antwoord heel simpel: “hoogswaarschijnlijk niet” Je krijgt te horen dat je na het weekend terug moet komen om te onderzoeken waar het zit en hoe groot het is of het kwaad- dan wel goedaardig is. In iedergeval zal het opperatief verwijderd moeten worden.
Natuurlijk schrik je erg van dit nieuws en ben je de rest van de week en het weekend bang en denk je aan hoe erg het wel niet kan zijn. Je hebt slapeloze nachten. Maar niet alleen jij hebt last van dit nieuws je man/vrouw neemt waarschijnlijk vrij van zijn werk om je te ondersteunen. Schrikt zich ook een ongeluk en ook hij is bang voor de gevolgen. Kanker kan toch dodelijk zijn…

Aantal nieuwe mannelijke patienten: 4456
Aantal nieuwe vrouwelijke patienten: 4267
Totaal: 8723

Aantal overleden mannelijke patienten: 2162
Aantal overleden vrouwelijke patienten: 2237
Totaal: 4399

Als je een weekend lang films heb gekeken en geprobeerd het alles ui je hoofd te krijgen en geprobeerd te hebben om te relaxen. (wat natuurlijk niet tot nauwlijks lukt). Als je dan eindelijk is het ziekenhuis terug bent op maandag en de onderzoeken gedaan worden, krijg je te horen dat de uitslag woensdag komt. Nog 2 dagen in onzekerheid en onrust. Kom je woensdag bij de arts om de resultaten te bespreken. En blijkt dat er niets gevonden is. WAT EEN OPLUCHTING!!! Je hebt toch geen kanker in je dikke darm. Maar je hebt wel een weekend lang met al die spanning en onzekerheid gezeten net als je familie. En uiteindelijk bleek dat dan toch hellemaal voor niks. Dan kan je zeggen ik ben blij dat de dokter zo eerlijk tegen me is geweest. Maar als de dokter nou had gezegd er bestaat een kleine kans dat u kanker heeft, of zegt we gaan nog een onderzoek doen waar misschien uw klachten vandaan komen (terwijl het HB niks te maken heeft met de maag klachten) Hij is misschien wel niet hellemaal eerlijk. Maar jij zit niet een heel weekend kapot gestressed te zijn. En natuurlijk moet een arts uiteindelijk eerlijk tegen je zijn en vertellen wat je hebt maar die dokter weet ook nog niet wat je hebt. Het is alleen een voorspelling. Stel ze vertellen je dus als ze vermoeden dat het kanker is we moeten nog een test doen om te kijken wat het precies is. En als dan uit dat onderzoek blijkt dat je kanker hebt. En dat zeggen ze dan. Dus dat je kanker hebt (zeker weten dus) is dat dan een grotere shock? Bijna zeker kanker en kanker hebben daar schrik je even erg van. Het word niet extra opgebouwd. Als een dokter zegt u heeft waarschijnlijk kanker dan ga je er van uit dat je kanker heeft en dat heeft dus ongeveer zelfde invloed op je als: “U hebt waarschijnlijk kanker…” en het scheelt bij vele mensen veel leed…

Dit is een waargebeurd verhaal wat ik zelf meegmaakt heb en waar ik behoorlijk mee zat. De je-persoon in dit verhaal is mijn moeder… Nog steeds worden er onderzoeken gedaan om erachter te komen wat ze heeft en waardoor ze bloedarmoede heeft. Maar nog steeds is er niks gevonden.

Bwammie

het spijt me dat ik van je ben gaan houden zoals ik nu doe.
ik wou dat het anders was en dat ik je gelukkig kon maken zoals jij dat graag wil.
als het kon zou ik je vergeten en van een ander gaan houden. ik heb het geprobeerd, maar dat kan ik niet, jij bent de enige die ooit zoveel voor mij betekend heeft. al het andere in deze wereld valt in het niet bij de gevoelens die jij bij me teweeg brengt.
bij jou voel ik me fijn, bij jou voel ik me veilig. en ik wou dat ik me altijd zo zou kunnen voelen, maar er staat altijd iemand in mijn weg. en ik voel me schuldig omdat ik niets liever wil dan dat hij verdwijnt, er met een ander vandoor gaat.
ik schaam me ervoor dat ik dat wil. ik schaam me voor het feit dat ik jullie in de weg moet zitten.
hoe het zo komt weet ik niet. echt eerlijk waar niet. maar ik heb het gevoel dat wij op de 1 of andere manier bij elkaar horen. hoe, waarom of wanneer dat weet ik niet. maar wij horen bij elkaar. en dat is precies de reden waarom ik jou nooit zal kunnen vergeten. dat gevoel is aanwezig. dat gevoel dat ik nergens anders bij voel.

ik kan je niet vragen van me te gaan houden. ik wil je niet vragen te kiezen. er is maar 1 ding dat ik van je wil vragen.
mag ik je alsjeblieft nog 1 keer vasthouden. mag ik je nog 1 keer tegen me aan voelen en nog eenmaal dat gevoel ervaren. dat gevoel van onuitputtelijke liefde.

het spijt me,

ik hoop dat je me ooit kan vergeven, vergeven dat ik van je hou….

Bo

Godverdomme, hoe vaak moet ik het nog langs zien en horen komen. Meisjes die onzedelijk betast zijn in normale situaties zoals gewone omgang met andere mensen. Meisjes die betast worden in het zwembad door 1 of andere schoonmaak Turk die zelf onmogelijk aan een vriendin kan komen en zijn seksuele frustraties dan maar op een ziekelijke of laten we het netjes houden, abnormale manier uitten.
Hoe lang moet ik nog een schouder zijn waar tranen op druppen. Hoe vaak moet ik mezelf inhouden die gozers de ballen niet af te snijden. Want dat is wat ze verdienen. Maar nee, dan zou ik me verlagen tot hun niveau. Wat absoluut niet de bedoeling is.
Ik houd het netjes,
Ik verzorg de wonden,
Ik ben de ziekenbroeder die de gevoelens en gebroken geesten weer heel maakt.
Waarom? Om bijna elke week weer opnieuw hetzelfde te moeten doen. Het loopt echt de spuigaten uit. En niemand, zeker niet onze mislukte politie “macht” doet er iets aan.

Niet langer wil ik dit soort gevallen aan hoeven horen! Niet dat ik niet wil helpen, want als er hulp nodig is ben ik altijd beschikbaar. Maar wat ik dus niet meer wil is dat mensen die dit soort zieke dingen doen ermee wegkomen. En het zomaar elke keer weer opnieuw kunnen doen.

bo

PS: 1 tip voor alle meisjes die iets in de richting van het bovenstaande hebben meegemaakt. Hou altijd in je achterhoofd dat die klootzak alleen je lichaam heeft aangeraakt. Het omhulsel van datgene dat werkelijk telt. Het vleselijke omhulsel van je ziel. Datgene wat hij nooit zal kunnen aanraken.