If you give me everything, it still won’t be enough.
I’ll ask you for more,
and more and more…
Until you’ve given me all you can, until it’s proven to be too tough.

You think you’ve got me figured, you think you know me.
But what if I prove you wrong?

I close my eyes and turn my head away…

And then, one by one, you’ll all fade away into obscurity.
I will care for every one of you,
But it won’t be enough.
You’ll come along for the ride, but it will be rough.

Just me

Weggegaan – nooit meer terug gekomen.
Zelfs niet in mijn dromen.

Zo weinig afstand tussen ons.
Zo veel afstand tussen ons.

Iedere dag weer hopen,
dat jij binnen zult lopen.
Je iedere dag weer haten,
omdat je mij hebt verlaten.

Hoe kon je?

Het is jouw bloed wat ik door mijn aderen voel stromen.
En toch zal het er nooit van komen.
Je ontkent het feit dat ik bij je hoor,
maar tegelijkertijd stel je me als je dochter voor.

Just me

I want nothing more
than to see you walk through that door.
I want nothing more
than to close that same door.

Why would I want you back in my life?!
When in fact, you were never really a part of it.
Why would I want to shut you out of my life?!
You’re my father, I need you, even if it’s just a little bit.

Just me

Denken jullie er wel eens aan? “Wie zouden er allemaal op m’n begrafenis komen??” en “Hoe zouden ze reageren, ermee omgaan?”.

Ik denk er in ieder geval wel veel over na. Zou het echt graag willen weten! Zo’n onderwerp, zulke gedachten, kunnen mij echt tijdenlang bezig houden. Zouden de mensen die ik als vrienden noemde, hypocrieten blijken te zijn? Even voor de show een traantje wegpinken en dan gewoon weer verder gaan? Helemaal niet naar de begrafenis komen. Of zouden ze het echt erg vinden?

En dan kun je het ook nog over de verschillende doodsoorzaken hebben.

Want hoe reageren ze als je zelfmoord pleegt? (wat je op zich ook nog in twee verschillende categorieën kunt plaatsen – wisten de mensen om je heen het? Of kwam het echt als een ‘verassing’?) Ik neem aan dat ze dan anders reageren dan als je overreden wordt, of bijvoorbeeld tijdens een operatie overlijdt. En dan ook weer anders als je kanker of een dergelijke ziekte die je leven van je afneemt hebt.

Dit alles speelt met de gevoelens/emoties van mensen. Konden ze afscheid van je nemen? Hadden ze dat willen doen? Heb je mensen bewust met een schuldgevoel achter gelaten? Of misschien onbewust?

Dan kun je ook nog nadenken over de begrafenis zelf.

Wie regelt het allemaal? Zal er muziek gedraaid worden die je zelf ook daadwerkelijk mooi vindt? De bloemen die er staan, heeft iemand er wel aan gedacht, wat JIJ mooi zou vinden? HA! En dan komen ze zeker allemaal in het zwart. Nee niet afvragen wat de overledene zou hebben gewild. Nee gewoon standaard in het zwart. Lekker traditioneel. Heel veilig. HEEFT IEMAND ER BIJ STIL GESTAAN OF IK DAT WEL WIL?!?!?! Nee! Ik zou liever allemaal van die afgrijselijke Hawaï – shirts zien dan dat zwart!

De kist… Open of gesloten? Ik weet wel wat ik voor mezelf zou kiezen… Begraven of cremeren? Cremeren lijkt me wel vet – ik heb mezelf nog nooit in de hens gestoken… Kan ik ook nog wel doen… Of ik wacht totdat ik dood ben, kan ook prettig zijn. Zoveel keuzes.

Ohw en dan de zooi die je achterlaat.

Documenten, papieren, foto’s, onafgemaakt zaken. Wat doen ze daarmee?

Sorteren? Aan anderen geven? (ohw ja, “mama”? M’n dagboek en schrijfsels zijn voor jou!!) Weggooien? Gewoon laten liggen tot de volgende verhuizing?

Jaja ik weet wat je denkt, wat zeurt dat mens nou?! Je bent er dan toch niet meer, dus wat maakt het uit!? True, very true. Maar toch blijf ik ermee bezig. De vraag die me het meeste bezig houdt:

“Zouden ze me missen?”

Just me

I want you to know, I’ll never let you go.
You can scream all you like
put up a fight.
But that won’t help you
because I know you through and through.
How many times must I say I don’t need you!
Oh but I do, I do!
Can’t you see it’s just me?

The people around you don’t care
why should they?!
It’s you
It’s all because of you.
Why did you have to die!
Why did you have to leave me
just know you’ll never have peace.
You left me, now it’s my turn…

Just me