Goed en kwaad. Dit en dat. Arm en rijk. Lang en Kort. Breed en smal. God en Duivel. Licht en donker. Mens en plant. Alfa en Omega. Doen en denken. Warm en koud. Honger en vol. Hoog en laag. Man en vrouw. Liefde en haat. Kabouter en trol. Vogel en vis. Samen en alleen. Blank en bruin. Hard en zacht. Jong en oud. Rauw en gaar. Gekookt en gebakken. Rond en plat. Gestipt en gestreept. Hier en daar. Open en dicht. A en Z. Leven en Dood. Vast en los. Jij en ik. Jongen en Meisje. Atheïst en Monotheïst. Zwart en wit. Broer en zus. Fee en Heks. Water en vuur.

Ja, zo kunnen we nog wel even doorgaan. Tegenstellingen vind je alom. Je kunt van alles wel een tegenstelling bedenken. Ik heb veel nagedacht en van alles vond ik een tegenstelling behalve van tijd. Ik kan echt geen tegenstelling van tijd bedenken. Tijd en ………….. geen tijd? Maar dat voldoet niet vind ik. Dat is net zoiets als de tegenstelling; mens en geen mens, dier en geen dier, etc.

Je kunt het natuurlijk in een andere context zetten. Ik heb tijd en ik heb geen tijd. Dan zou het misschien nog kunnen gelden. Maar toch vind ik ook die tegenstelling krom. Het gaat hier niet echt om het begrip tijd zoals ik het bedoel. Het gaat in deze tegenstelling om het begrip tijd dat vast staat op de klok. Als je over 1 minuut een afspraak hebt, dan heb je geen tijd om een film van 3 uur te kijken. Maar dat is de tijd genoemd in minuten en uren, niet de tijd op zichzelf, de tijd zoals ze is.

Ik kan me niet indenken hoe de wereld is zonder tijd. Is er dan wel een wereld? Bestaat er wel iets als er geen tijd is? Het lijkt mij niet. Maar ik ben ook maar een simpel mens, dus ik ken maar 4 dimensies waarvan 1 tijd is. Hoewel ik die dimensie nog niet eens begrijp. Dus wie weet is er ook zonder tijd een wereld, alleen zal ik die wereld nooit kennen en al zou ik hem kennen dan zou ik het niet kunnen geloven, niet kunnen bevatten. Want onze wereld, ons leven, hangt af van tijd. Overal zijn klokken om aan te geven dat de tijd verstrijkt. Door tijd word je ouder en ga je uiteindelijk dood. Zou je in een wereld zonder tijd dan niet dood gaan?

En daarbij, verstrijkt de tijd eigenlijk wel? Er zijn theorieën die beweren dat elk mensen zijn leven telkens opnieuw beleeft, dat je na je dood gewoon weer geboren wordt en vervolgens je leven weer beleeft, gewoon precies hetzelfde als je ervoor hebt gedaan. Zo verstrijkt de tijd dus eigenlijk helemaal niet, maar begint ze steeds opnieuw. Het lijkt voor ons wel of de tijd verstrijkt, want mensen worden geboren en mensen gaan dood, nieuwe generaties ontstaan. Maar als je die dingen vanuit zo’n theorie benaderd, dan wordt elke keer gedurende jouw leven datzelfde kind opnieuw geboren, het groeit wel op en wordt volwassen, bejaard en gaat dood, maar wordt daarna weer opnieuw geboren. Dit klinkt ingewikkeld maar denk er maar eens over na.

Nog een opmerkelijk ding. Als je één helft van een tweeling de ruimte in stuurt voor een jaar of 3, of in ieder geval voor een behoorlijk lange tijd. Dan blijkt bij terugkomst, dat de helft van de tweeling die de ruimte in is gegaan jonger terug is dan de helft die gewoon hier op aarde is geweest. Heel erg raar, maar echt waar. De persoon die in de ruimte is geweest heeft dus minder tijd meegemaakt dan de persoon die hier op aarde leefde. In de ruimte geldt dus een ander tijdsbesef. Ik snap echt niet hoe dat kan! Er is voor zover ik weet ook geen oplossing voor gevonden tot nu toe. En ik betwijfel of de mens ooit slim genoeg wordt om dit mysterie op te lossen.

Maar nu even terug naar mijn punt; wat is het tegenovergestelde van tijd? Ik denk dat er wel een tegenovergestelde is, immers alles heeft een tegenovergestelde, maar dat wij dit tegenovergestelde niet kennen. Wij hebben de tijd te accepteren en we moeten maar zorgen dat we onze tijd zo goed mogelijk besteden. Immers, de tijd vliegt.

lactamaeon

Je kent het wel, je zit met iemand, in de auto, of gewoon thuis, of in de stad, of waar dan ook en je hebt net een boeiend gesprek gehad. Inmiddels is het gesprek min of meer doodgebloed en je bent allebei stil. Op zo’n moment vraag ik me vaak af wat die ander zou denken. Natuurlijk zou je zoiets kunnen vragen, maar ik vind dat nooit zo passend. Ten eerste vind ik het zelf altijd erg moeilijk om mijn gedachten te omschrijven en kan ik dat daarom toch ook niet van anderen verwachten. En ten tweede zijn je gedachten toch bestwel privé en is het soms niet gepast om te vragen waar iemand aan denkt, aangezien die gedachten helemaal niet voor jou bestemt zijn. Het zal mij dus waarschijnlijk altijd een raadsel blijven wat iemand anders denkt als er een pijnlijke stilte valt.

Wat ik me ook vaak afvraag is hóé anderen denken. Ikzelf denk vaak in liedjes. Wanneer ik eigenlijk niets heb om over na te denken of wanneer ik het niet nuttig om ergens over na te denken, of ik er gewoonweg geen zin in heb, ga ik een liedje zingen in mijn gedachten. Het stemt me doorgaans vrolijk en geeft me wat rust, want aldoor nadenken is niet erg rustgevend. Nu vraag ik mij dikwijls af, of andere ook soms liedjes denken en zo niet, hoe geven ze dan hun hersens wat rust?

Ik ben ongetwijfeld niet de enige die zich dit afvraagt. Het zijn algemene vragen, die vele mensen zichzelf elke dag stellen. Maar wat nu als je de laatstgenoemde kwestie op een ander aspect van de mens betrekken. Bijvoorbeeld op het zien. Wij gaan ervan uit dat wanneer twee mensen naar één object kijken, zij hetzelfde zien. Maar kan het niet dat die mensen iets verschillends zien, maar dit omschrijven als hetzelfde omschrijven omdat het hen zo is aangeleerd?

Dit klinkt uitermate vergezocht natuurlijk en dat is het vast ook. Maar toch, soms vraag ik me werkelijk af of er bijvoorbeeld een verschil is in wat mensen met blauwe ogen zien en wat mensen met bruine ogen zien. Ons wordt geleerd dat dat wat we zien een naam heeft. Dus als jij een voorwerp ziet en men zegt ‘het is een boek’, dan noem jij het boek. Daar is natuurlijk niet mee gezegd dat het voorwerp dat jij voor ogen hebt er hetzelfde uitziet door de ogen van een ander. Jullie hebben er alleen dezelfde naam aan gegeven.

Natuurlijk is dit erg onwaarschijnlijk, want vormen zijn toch bepalend voor een voorwerp en het zou erg lastig worden als de 1 een rond boek ziet en de ander een vierkant boek. Toch zou ook dat mogelijk zijn omdat het je allemaal wordt aangeleerd.

Het is trouwens niet eens zo gek om te denken dat wij verschillende dingen zien. Ik werk bij een vrouw, ze is al wat ouder, die oogproblemen heeft. Ze vertelt me dat als zij naar haar betegelde muur in de badkamer kijkt ze geen rechte strepen, maar golvende lijnen ziet. Als ze uit het raam kijkt, ze geen tuin, maar grijze mist ziet. Als ze naar mij kijkt, ze geen gezicht, maar vage contouren ziet. Naast dat dit erg vervelend is, vind ik het toch raar. Voor haar ziet de wereld er heel anders uit dan voor mij, terwijl wij toch in dezelfde wereld leven. Of is haar wereld soms een andere dan die van mij?

Dat zou betekenen dat het mogelijk is dat iedereen in een andere wereld leeft. Het is immers nooit te bewijzen dat we echt hetzelfde zien, omdat wat we zien, altijd door onze eigen ogen bekeken is. Niemand kan de wereld objectief bekijken.

Misschien denk je dat dit ver dragende gevolgen kan hebben, maar dat denk ik niet. Het gaat er immers om dat we in de wereld die we zien samen kunnen leven. In dat opzicht doet het er niet veel toe of jij hetzelfde rondje ziet als een andere persoon, of dat jouw rondje er anders uitziet, maar dat je er toch dezelfde naam aangeeft. Waarom ik dan dit hele verhaal heb geschreven, als het toch geen verdragende gevolgen heeft voor onze samenleving? Gewoon, om er eens over na te denken. Er is niets mis mee ‘dé werkelijkheid’ in twijfel te trekken, zolang je maar wel weer met beide benen op de grond terecht komt.

lactamaeon

Slap
Futloos
En moe,
Te moe.
Te moe om te bewegen.
Bijna..
Bijna te moe om te denken.
Gedachten.
Flarden.
Maar stoppen, nooit!
Blijven razen.
Blijven razen.
Tot…
Stilte,
Maar blijven gaan,
Blíjven gaan!
Dan plots,
Is er licht. Veel licht,
Maar ik kan het zien.
Het licht geeft me kracht,
Macht, over mezelf.
Het komt dichterbij.
Het licht, is in mij.

lactamaeon

Elke dinsdagmiddag ga ik oppassen op een meisje van 8. Ik haal haar uit school en ze klimt achter op mijn fiets. Vandaag, zong ze een liedje, ik denk .leuk ze heeft een liedje geleerd op school.. Nou, mooi niet dus.

“De Teletubbies komen,Teletubbies..” Ieuw.
“Ze schieten met kanonen,” Huh?
“Lala kan niet wachten” HUH?!
“Dipsie te verkrachten,” WTF?!
“Het kutje te verzwachten….” Ok.. fijn als d’r moeder thuiskomt

Verder wist ze het niet. Ik blij.
Naja, wat moet je daar nu van zeggen. Ik vroeg of ze het op school had geleerd. Ja, van de juf. Jaja. Je geloof het niet hè. Nee. Ik ken er nog 1. Zij zingt: .Het hondje van de slager…. Ik denk: .Phew.. Maargoed, thuis aangekomen, wij met de barbies spelen. Blijft ze het zingen. Vooral dat éne zinnetje .Dipsie te verkrachten. vindt ze erg leuk. Dus ik zeg, je vindt het wel erg leuk hè? Ja, jij niet hè? Nee. Waarom niet? Weet je wel wat het betekent? Nee, wat dan? (Ja, leg dat maar eens uit) Dat er iemand aan je gaat zitten. Oh? Een man en dat is niet leuk. Oh, doe eens voor.

Goed. Op dat moment was ik een barbie-schoentje aan het zoeken in de barbie-schoentjes-mand en ik kon de andere schoen van ééntje niet vinden, dus ik vraag waar de andere is. Maar hij is er niet en dan moet je maar andere schoenen aandoen, doe deze maar want.. God dank, ze is het vergeten.

Wat moet ik daar nu mee? Ik ga toch niet aan mijn oppas-kindje uitleggen wat .verkrachten. betekent, dat mag haar moeder doen. Maar als je erover nadenkt, word je er toch niet echt blij van. Zo.n kind leert op school een liedje met een hoop scheldwoorden. Ze weet dan wel niet wat het betekent, maar er zitten scheldwoorden in dus dat is altijd leuk. Waar zouden haar klasgenootjes het vandaan halen vraag je je dan ten zeerste af. Dat kind krijgt echt verkeerde dingen mee op die manier.

Natuurlijk is dit niet te voorkomen. Je kunt die liedjes niet uit de wereld helpen. Het enige wat zou kunnen helpen is om uit te leggen wat ze zingt en te hopen dat het zó.n indruk op haar zal maken dat ze zal stoppen met het zingen van dit liedje. Maar of dat echt helpt betwijfel ik.

Helaas niet te voorkomen dus. Onze jeugd én onze kinderen zijn verpest. Nuja, niets aan te doen. Jammer dan. We zullen ons erbij neer moeten leggen. Over honderd jaar spelen de kinderen met elkaar in plaats van met barbies.

lactamaeon

woorden gekozen
jezelf verlicht
alles beschreven
gelezen in andermans gezicht.

worden gekozen
jezelf verplicht
alles geschreven
maar lang niet meer zo licht.

lactamaeon