Soms vraag ik me wel eens af of ik gek ben. Mijn visie op de wereld is verre van positief, en ondanks het feit dat er meer zijn die zo denken, schijn ik toch een van de meest morbide te zijn.
Van mij mag de mensheid uitsterven.
Laat er maar iets gebeuren waardoor mensen niet meer kunnen leven. Wij hebben onze tijd wel gehad, ook de nog komende en net geboren kinderen. Wat hebben wij nog te bieden als alleen vernietiging?
Vooruitgang?
HA…
dat is een lachertje. Vooruitgang betekent dat men moet pompen of verzuipen. Loop je niet met de massa mee, dan ben je een paria, een doorn in het oog van de maatschappij. Men moet braaf opzitten, pootjes geven en vragen hoe hoog er gesprongen moet worden.
Daar kots ik op.

Hadden onze voorouders het echt zo slecht? Het klopt dat ze minder luxe spullen hadden, maar waar we nu acht of meer uur per dag werken voor eten en geld, werkten we vroeger maar twee uur per dag. We hoefden niet beter te zijn als de anderen en de natuur was nog ongerept.
ik denk dat onze voorouders het beter bekeken hadden. En terwijl ik dit zit te typen, hoor ik de bossen naar me lonken. laten we terug gaan naar de natuur… Back to basic, of kun je je computer niet missen?

perril mayhem

Over het hek,
rechtsaf, rechtsaf
verder zie je het maar
Wonderschone atmosfeer,
de geschiedenis leeft daar.

Van kelder tot dak
kleuren en verhalen.
Over wie er waren en wie er komt.
en dat in kleuren en talen.
zalen vol schimmen
met een imposant verleden.
Van fabriek tot ruïne
maar nog niet overleden.

geen haat, geen woede,
kalmerend en sereen.
Aan de shit ontsnappen,
daarom gaan we er heen.
Uiterlijk zegt weinig,
als je het innerlijk kent.
De schittering van het verleden,
zie je als je er bent.

Linksaf, linksaf
over het hek naar buiten.
Nog even kijken naar het pand
met Zn gebroken ruiten.

perril mayhem

Wat is realiteit? Is het een zeker of een relatief begrip? Want, als je iets niet kunt zien, is het er dan wel? De overbekende vraag.

Onze realiteit is maar tijdelijk, het heelal zal zich niet voor eeuwig handhaven. Over miljoenen jaren is de hele kosmos een groot planetenkerkhof. Er zullen grote zwarte gaten zijn die elkaar en al het residu van deze realiteit opslokken, net zo lang tot dat er maar 1 enorm zwart gat ontstaat. Dit zwarte gat kun je dus ook zien als een vacuumzuiger. Alles, maar dan ook werkelijk alles word weggezogen uit deze realiteit, net zolang tot er slechts een vacuüm, een complete afwezigheid van tijd en ruimte ontstaat.

Maar…
Waar blijven ze?

Wanneer je een boterhamzakje opblaast en de inhoud als realiteit ziet, en je creëert een vacuüm, waar blijft de lucht dan? Het is niet zo dat de lucht ineens niet meer bestaat, de lucht is slecht over gegaan naar een andere realiteit.

En zo gaat het volgens mijn theorie ook in de toekomst. Het is een kwestie van: de ene ballon blaast de andere op. Naast ons omniversum dat alles schijnt te bevatten, moet er ook een totaal niets zijn, een vacuüm. Wanneer deze realiteit deze dimensie verlaat ontstaat er een enorme druk op het vacuüm dat uiteindelijk zichzelf niet meer kan handhaven. Het gevolg is dat realiteit het vacuüm binnendringt met een enorme knal(precies, oerknal), en een nieuwe realiteit, in een nieuwe dimensie is begonnen.

Misschien is het zelfs wel zo dat de herinnering aan ons mee word genomen de nieuwe realiteit in. Als dat zo is, zou dat een verklaring kunnen zijn voor de verhalen over elven, draken en andere wezens die in onze realiteit niet (meer) bestaan.

hoe dan ook…
de theorie van realiteit is simpel: “Het is zowel, abstract als reëel”
Alles waar we ons bewust van zijn is realiteit, dus is het ook realiteit om te zeggen dat een theorie realiteit is. We zijn ons bewust van de mogelijkheid die de theorie met zich meebrengt.

Perril Mayhem

Heb je wel eens zoveel van iemand gehouden dat het pijn doet?
Ik wel.
Ik ken het geluk van de tijdloze zegening.
Helaas is liefde wel tijdloos, maar personen niet.
Wat kun je zeggen tegen zo iemand?
Zijn er wel woorden te vinden om het gevoel te eren,
dat die persoon je geeft?
Hoe moet je het omschrijven als je ‘s nachts wakker blijft om haar te zien slapen
Welke woorden gebruik je om het gevoel te omschrijven dat je krijgt als ze naar je lacht,
of zachtjes naar je fluistert:”ik hou van jou”.
Welke woorden gebruik je voor de echte liefde.

perril mayhem

Hier voor het raam staand
met een inmiddels
vertrouwde kater
heb ik mooi uitzicht
op de vreemde omgeving hier
en zie buiten de bomen
hun bladeren dor verven.

Mijn adem zorgt onophoudelijk
voor een nauwkeurig scherpe
condensellips
terwijl aan de andere kant
nog geen centimeter verderop
de druppels water vallen.

Machteloos
besef ik me weer
dat jij op ditzelfde moment
heel ergens anders bent
verder weg dan ooit.

En met een
aan waarheid grenzende
waarschijnlijkheid
moet ik vaststellen
dat je ook nu weer
niet aan me denkt.

En waarom zou je ook?

Mijn adem is
niet warm genoeg
om het hele raam
langdurig te bedekken
dus blijf ik maar
tegen beter weten in
blind naar buiten staren
hopend dat het spoedig
droog wordt
tot de bladeren
door de zon
weer groen zullen kleuren.

niemand