De wereld op onzer schouder

Met ons lijf vast in het de grond

Niets te doen, dan het bekijken

Maar ons nek kan niet meer rond

Ik kan hier niets, ik kan hier slijten

Vastgeroest in ons hoogmoed

En in besef zal het ons spijten

Al kijkend naar de zonnegloed.

Freak

In het gehoor van
een nieuwe begin
Aandachtig luisterend
Reeds,
Angstig weggekropen

Door de armen der toekomst
Omklemt
In een wazige sfeer
Vol wantrouwen
Een blik op het nieuwe
het andere, reeds nodige
Is een blik in de leegte;
bevloeid in onrustige
hersenactiviteit.

Freak

De wind waait waar de bossen bloeien
Als een dode boom, zo sta ik stil
Groot worden door te groeien
O dat, Is al ik wil..
Maar de tijd vertraagt, ik verlies mijn takken
En zo donker, dag en nacht
Een gezichtsveld van slechts kale vlakte
Waar slechts duisternis naar mij lacht

Verlangend naar de wind, verlangend naar de warmte
Krijgt slechts de stille kilte mij te pakken

..stille houthakkers staan mij omver te hakken

Freak

Now who, this time, stole all of my big lines
Was it me? so out of place; so out of time?
On search for people who’ll comprehend
I get more lost in hopes ..of finding them for the end.

Freak

De wereld om mij heen vervaagt
al wat resteert is een hoopje herinnering
Waar snelheid van tijd vertraagd
Noemt men mij een beginneling

Ervaring genoeg, maar geen ideaal
Waar sta ik voor? vragen wij ons allemaal
Mensen gaan stellig met iets aan de haal
Waar is het begrip in een anders verhaal?

Zweverig probeer ik mee te doen
Aan de dichtslibbende stroom der idealen
Misschien moet ik dat niet doen
Maar zonder; blijf ik altijd maar, voor anderen, falen?

Valt er dan nergens meer begrip te halen?

freak