tintel deed het hart, vlak voordat het krakte
de gedachte aan jou en alle leuke dingen
gevolgd door de herinnering: dat is het verleden

mjummie zei het hart, vlak voordat het kotste
de vooruitzicht aan jou en nieuwe momenten
gevolgd door de realisering: het zal er nooit van komen

poef! ging het haart, en het hartje verdween
sloot zichzelf op in een kluis, helemaal alleen
zo! zei het hart, nu heb ik nooit meer pijn
al betekent het dat ik voor altijd alleen moet zijn

gabriel

ik wil gewoon gelukkig zijn
lekker zonder gedoe
ik wil niet meer alleen zijn
ik weet alleen niet hoe

ik wil gewoon gelukkig zijn
met hetgeen wat ik heb
ik wil gewoon tevreden zijn
it’s as simple as that

ik wil gewoon gelukkig zijn
met wie ik ben en wat ik doe
ik wil gewoon gelukkig zijn
ik weet alleen niet hoe

want ik geloof wel in de liefde
maar niet dat ‘voor eeuwig’ gezeik
de vraag is: ben je zonder liefde gelukkig
ik hoop het wel..

gabriel

soms kan ik mezelf wel slaan omdat ik je niet vertel
hoeveel ik van je hou

soms vertel ik jou hoeveel ik van je hou
en kan ik mezelf wel schoppen

waarom wil iedereen maar rubberen tieten
ik heb liever een rubberen hart

lekker makkelijk

niet breekbaar maar kneedbaar
vervormbaar en dankbaar

soms vertel ik jou hoeveel ik van je hou
en kan ik mezelf wel schoppen
omdat mn hart het er wel mee eens is
maar mn hoofd me wil stoppen

gabriel

hoe wil je het allemaal oplossen, los eerst dit raadseltje maar op
het is niet moeilijk, maar voor iemand zo kortzichtig als jezelf
is de oplossing misschien onbegrijpelijk
hoe wil je me begrijpen, als je niet eens begrijpt dat je me niet kent?
kun je verklaren hoe je verklaart hetzelfde te voelen, als je niet weet hoe ik me voel?
tastend, voelend, kruipend een weg af leggend, waarvan je niet eens weet of hij bestaat
je ziet niet eens dat dit alles, zomaar aan je voorbijgaat.
je staat maar voor je uit te staren, wachtend tot vroeg of laat,
een antwoord op je netvlies blijft hangen en tot die tijd ben je bang,
achter het behang in de gang verscholen tot een nieuw persoon, een nieuwe redding
besluit je niet voorbij te lopen, maar blijft staan en blijft hopen, dat de bobbel in de muur
met een beetje verf is beholpen
want begrijp één ding goed: mensen zijn niet oplettend, het kan ze echt niks schelen
hoe het gaat met jou leven, waarom je zit te beven en waarom je vingers kleven
wat die vlekken zijn op de muur en waar de buurvrouw is gebleven
je bent een figurant in hun o-zo-belangrijke leven, je vult de achtergrond en opent geluidloos je mond
je dient voor vermaak, je hebt totaal geen smaak, je bent gemaakt en nu is je productie gestaakt
totaal niks meer waard, als oud hout gedumpt in de haard
ik ben nu al bijna bedaard en zo’n beetje voldaan
je hebt je plicht weer vervuld, lief pennetje: ik kan altijd van je op aan

gabriel

soms wou ik
dat ik niks op kon schrijven
en daarmee hetzelfde duidelijk kon maken
als dat ik wel wat opschreef

zo heel af en toe
willen mijn handen niet schrijven
lijken de gedachtes in m’n hoofd te zeggen:
laat ons maar lekker hier

soms wou ik
dat m’n gevoel zich beter verborg
terwijl het dan juist in grote knipperende neon letters
op m’n voorhoofd staat geschreven

zo heel af en toe
komt er gewoon niks…

maar meestal teveel

gabriel