ik fietste naar huis en zag in het raam een vrouw
haar schommelstoel stond stil, te staren naar mij
ze keek door het raam naar buiten en alles wat ze zag
waren al haar kleinkinderen, die ze stuk voor stuk vergat
want ze kwamen nooit langs, en ze gaven niet om haar
alle oma-snoepjes lagen ongeopend naast de haard
de fotolijstjes op zolder wachten op vrolijke gezichtjes
ze wist niet eens meer, welk kind van wie is

en al haar dagen waren nu gevuld met eenzaamheid
de hoop dat er eens door kinderen naar haar werd gezwaaid
maar tot dan geniet ze lekker van haar oude schommelstoel
met de snoeppot op schoot, wachtend op de kinderboel
want met de feestdagen in zicht, was ze altijd populair
en ook al duurde het niet lang, ze voelde zich een ster
ze kwamen bezoekjes brengen, kaartjes in de post
en zij was dan hun oma en och, wat was ze dan toch trots

Gabriel

de aarde zucht, een huivering
wind komt op, een tinteling

mier geplet onder mijn schoen
een levend beest, niet meer doen

een natte druppel op m’n hoofd
het koude weer, neusje rood

tegenwind, muts weer kwijt
vervloek de dag, tot m’n spijt

twee lachende jongens op de fiets
die regen ach, dat is toch niets?

gabriel

Ik wil schreeuwen en roepen dat alles zo mooi is. Ik wil iedereen vertellen over de geweldige muziek die ik luister en de hartbrekende teksten. Tegelijkertijd wil ik alles lekker voor mezelf houden en er stiekem in een hoekje met tranen in m’n ogen van genieten. Een heerlijk donker hoekje met een heel groot bed.

In mijn dromen scheur ik mijn hart uit m’n borst en stamp ik er goed op, zodat ik een beetje kalmeer. En als ik wakker word weet ik zeker dat ik de jongste persoon ben die gaat overlijden aan een hartaanval, want met de hartklopping en het onregelmatig ritme waarin die hartkloppingen kloppen, leef ik gegarandeerd niet lang.
Ik wil alle landen bezoeken die er maar bestaan en als ik daarmee klaar ben ontdek ik een nieuwe.. of twee. Iedereen om wie ik geef wil ik in een vliegtuigje gepropt hebben om samen de wereld mee rond te reizen. En wat maakt het uit als hij neerstort: ik heb toch alles wat ik nodig heb.

Heb je wel is het gevoel alsof je alles tegelijk wilt doen, omdat je anders denkt dat je iets zal missen? Dat is de achtergrond muziek, de soundtrack tot mijn leven. Een leven wat vol is van dingetjes waar ik geen vat op kan krijgen.
Beslissingen die gemaakt moeten worden, maar waar ik de moed niet voor heb. Ik ben een klein bang meisje in een grote mensen wereld die voor zolang als ik me kan herinneren, zich niet aan mijn tempo aanpast. Of andersom.

Ik praat wel van een wereld die ik wil veranderen, maar waarom verander ik mezelf niet totdat ik erin pas? Omdat ik te dromerig ben en vind dat mijn manier van doen, meestal het beste is (alhoewel een stemmetje in m’n achterhoofd roept dat ik alles nog moet leren).

Vanaf vandaag luister ik naar mezelf!… En denk ik: ook ik mag wel is liegen.

gabriel

de woorden zijn op, verdwenen..

zonder te zeggen waarheen
gewoon weggegaan
zonder te zeggen wanneer
zullen ze terugkomen

zonder het te merken
kruipen ze in m’n hart
en zonder ze uit te spreken
zul je ze begrijpen

de woorden zijn op
maar ik ben nog hier..

gabriel

inspiratieloos, heb geen keus
zo leeg als een volle doos maar kan zijn
beelden, foto’s, herinneringen, kaartjes
alles al besproken, al duizend keer herleefd

op zoek naar drama
zo gelukkig op zoek naar verdriet
lachend zoekend door slechte dagen
pijn vergeet je niet

drang naar onmacht en een wakende hand
heerlijk om verzorgd te worden
roepend dat ik me alleen wel red
honderd keer herhaald, nog niet bewezen

en al die lieve woordjes
klinken als muziek in de oren
tot ze tot het hoofd doordringen
pijn verlaat je niet

gabriel