Wat ben ik.

Ik ben mijzelf.

Luid.
…………..
Eigenzinnig.
…………..
Muzikaal
…………..

rude 66

Beste dagboek, ik schrijf je weer want ik ben mezelf zoek.
Wie zoekt zal vinden, maar ik heb al gekeken in elke hoek.
Het enige wat ik vond, was een bierdopje en heel veel stof.
Ik heb astma, ben buiten adem, dus ik vind het echt niet tof.
Ik kwam in ademnood, was echter bijna dood.
De medicijnen waren mijn redders in nood die te hulp schoot
Oke, nu wijk ik weer te veel af van hetgeen ik wou vertellen.
Waarom altijd schrijven, het was makkelijker als ik je kon bellen.
Verhalen komen makkelijker en sneller over de telefoon.
Waren je bladzijden maar oren en je slot de persoon.
Dan ging het nog makkelijker, hé waarom word je niet mijn kloon.
Je weet alles over mij, zelfs over welke vrouwen ik droom.
Dan ga ik naar de hip hop junk en bestel ik een grammetje foon.
We verwisselen niet van gedachten, maar wel van persoon.
De hoofdpijn op de zaterdag en zondag hoef ik ook niet meer te voelen.
Drink dan wat minder, ik snap wel wat ze daarmee bedoelen.
Ga ik gewoon door omdat de alcohol je pijntjes en krampjes verkoelen.
Ik haat schaatsen, dus ik hoop dat je snapt wat ik daar mee wil bedoelen.
Laat mij het zelf maar oplossen, alcohol kan me daar echt niet mee verlossen.
Want als ik zelf de oplossing niet weet hoe kan de drank het dan oplossen.
Een nuchtere gedachte voor een nuchtere jongen
Dat bedoel ik dus, iemand die zegt wat die voelt GVD.
Had ik deze tekst moeten schrappen of nooit moeten schrijven.
Waren de woorden nooit gezegd, wat zou er dan van over blijven?
Kale zwarte strepen met een kale witte achtergrond.
Een frustrerend jongetje met zijn knieën op de grond.
Met zijn armen de lucht in omdat niemand hem verstond.
Maar waarom pas bidden als er tegenspoed op je pad komt.
Wist je maar alle antwoorden op mijn vragen dan wist ik ook alle antwoorden.
Voel ik me toch schuldig als ik me bij jou ga verantwoorden.
Zit het me niet lekker, maar vertel het alleen aan jou.
De stilte en de inkt zijn het enige wat ik vertrouw.
Misschien wel erg schuw of misschien te veel mee gemaakt.
Dat mijn vertrouwen werd vertrapt wat mijn hart heeft geraakt.
Een normaal hart heeft twee kamers, maar ik lijk wel flat met al die scheuren
Ik haat de tijd nog erger, omdat je nooit weet wat er kan gebeuren.
Maar ja zo houdt het de spanning erin en kan je met je schijt kleuren.
Ik visualiseer mijn problemen, zo open ik nieuwe deuren.
Dag boek ik voel me weer beter, dat was het weer voor deze dag.
Ik voel me weer goed of hoe dat dan ook heten mag.

rude 66

Catatonie en ik kan niets anders zeggen
Verstomd door jouw aanzicht
Een schouwspel zo abrupt vernieuwend
De première van pure overdaad, het brak mij…

Uit mijn sleur en ik werd caesars opnieuw gegrepen
Door verwondering voor zaken die normaal niet bestaan
De verklaring voor het ontstaan van leven
Verdoezeld de twijfel over jouw spontaan mogelijk zijn

Kansberekening heb ik nooit begrepen
En zal ik nu alleen nog fel tegen mogen staan
Deze eenmalige kans heb ik gegrepen
En laat ik beslist nooit meer gaan

De avonden in het parkje als één gezeten
Pratend over niets, want dat doet er toch niet toe
Of afgeleid wanneer ik misschien wel had moeten opletten
Ik kan zoveel moois soms gewoon niet in mijn eentje aan

Mijn hart werd daardoor nog in zijn cocon gebroken
Toen bleek dat ook jij meende dat een niet voldeed
De stoot van pure schoonheid en obsessie
Mijn verklaring voor het ontstaan van leven
Met als tegeneis dat een ieder leven eindigt, wellicht zelfs voor je eigen dood

Robert Paulsen

Vergeten glazen van een tweespalt
Zo bijzonder als een schittering het raam vergelijkt
De zon vind jouw ogen niet
De zon vind jouw ogen nooit
Jouw vizier om niet naar buiten te durven kijken
Een muur van rust
Een muur zo donker dat het de jaloerse nacht zelfs niet met rust laat
Al zijn je ogen zo blauw
Zo helder begripvol, en ervaren bovendien

Jij verkoos een pantser boven oprechtheid
Een spiegel heb ik aan deze zijde nooit kunnen ontwaren
Daarom vraag ik mij af of jijzelf soms nog steeds naar binnen kijkt
Om te vinden wie beslist
Of jij jouw eigen pracht mag tonen
En eens echt de wereld inkijkt
Laat je ogen weer eens spreken, denk ik verongelijkt

Toch zul je zelf moeten beslissen
En ondertussen zie ik hoe een traan onder jouw zonnebril vandaan glijdt
Ze zei wel houden, maar helaas niet van
Ik heb je luid en duidelijk begrepen
Ik zal inderdaad maar stil zijn

Robert Paulsen

Een klapperend raam compenseert de verscheurde gordijnen
Mijn blik naar beneden, en een voet op de 92
De 1992, getekend op een foto van ons, hoe het was
Een tijdsgeest vernietigd door zijn eigen snelheid
Zonder gordels op een muur van verkeerde beslissingen geklapt

De spiegel op je nachtkastje
Voor de stoel waar je wel vaker sliep
Om daarna je resten bij elkaar te plamuren
Nachtbrakend, het residu van je eigen draaimolen
Eeuwigdurend de roes verblindt de roes

Onlosmakelijk verbonden met jouw eigen buitenkant
Straalt jouw innerlijk
Dovend de nachten, klaarblijkelijk
Heb je nooit aandacht besteed aan zaken
Op lange termijn

Het spijt mij

Robert Paulsen