Het springtouw flitste voor haar ogen weg, de bomen tolden en de speciale smaak van de korrelige modder versterkte haar opgekomen misselijkheid. De overheersende greep van de krachtige vingers doorboorde haar prille lichaam, die zojuist verstijfd van angst door het struikgewas was gesleurd. Ze bleef stil liggen in de hoop dat het dan allemaal zou ophouden, dat het maar een van de nachtmerries was die haar zo teisterde. Even dacht ze dat ze gewonnen had: de sterke handen lieten los. Ze kreunde. Het gevoel drong terug tot in de topjes van haar fragiele vingers, die ze stuk voor stuk in de vuile grond drukte. Ze meende de specifieke sigarengeur van haar vader te herkennen. Maar haar hoofd vertelde haar dat die gedachte een hersenspinsel moest zijn; hij kon onmogelijk bij haar zijn. Ze hoorde het gehijg tot vlakbij haar oor komen terwijl de man wild aan haar kleren trok. Heel even was ze bang dat ze opgeslokt zou worden in de duisternis, en dat ze al haar fouten niet meer goed zou mogen maken.

In de plaats van de angst en paniek leefde nu een soort vage opluchting, hoewel ze zachtjes beefde. Ze wist niet of het door de schrik kwam of door de koude stethoscoop van de arts op het politiebureau. Hij leek haar best aardig; hij had een zacht gelaat. Deze man zou haar nooit zo’n pijn doen. Hij bleef tegen haar praten op vriendelijke toon en probeerde haar aan het lachen te krijgen, maar ze voelde zich te leeg om grappen te maken. Ze wilde daar op de tafel in slaap vallen, het was haar iets te veel geworden en het voelde alsof de kracht uit haar lijf was gezogen. De dokter plukte haar van de tafel en zette haar voorzichtig voor de deur neer, met de vraag of ze aan de andere kant de man van daarnet zag. Ze wilde niet, maar omdat ze geen andere keus leek te hebben en weigeren haar teveel energie zou kosten, legde ze haar hand op de deurkruk en forceerde daarna haar voeten over de drempel. Onder toezicht van twee mannen ging ze daar op een bankje zitten.

Misschien alleen uit pure opluchting, of waarschijnlijker uit een combinatie van allerlei emoties tegelijk verstokte heel haar lichaam, en zelfs vergat ze haar longen te vullen met de duffe kantoorlucht. Hij liep binnen. Vader. Haar held. Haar vader. “Vader!” Ze riep wild jankend en klemde zich aan hem vast, terwijl de sigarengeur haar voor de tweede keer die avond omhelsde.

Window

I fought the tears back
but the dam broke
and it all came rushing out
without the slightest warning
and I was frightened

Afraid of the past,
in fear of the future
hiding from today
like there’s no tomorrow
and I shivered

It was cold in the dark of day
and the only warmth in the heart of another
I’d packed my bags
was good to go
and yet I stayed

I stayed because it was
easier to fight than
to give up and start over
leave your world behind
to trade it for another

Window

Zout vocht bedekt mijn
naaktheid
het brandt
het wezen
verwijt de bloesem
voor mijn menselijkheid.

Window

Wees vertrouwd en zuip
Zuip en kruip

Eindelijk het feest van de dansende demonen
Zij zijn de geen die zich laten beschonen

Feestend in de zwarte fantazeeën
Zingend op kleurrijke traptreden

Zwaaiend met hun doordachte zielen
De enige avond dat ze voor het samenzijn vielen

Feesten tot diep in de nacht
Op deze avond hebben zij tijden gewacht

Onnoemelijk veel drinken
Uiteindelijk weer terug zinken

In hun eigen vergeten gedachten
Liefdes waar zij naar smachten

Slechts dagen die gaan draaien
Een attractie in het hoofd

Waarschijnlijk is het de wachtende liefde die hun bedroog
En het leven uit hun tere zieltjes zoog

Zullen zij ooit weten
Wat hun heeft doen bezweken

Het maakt niet uit

Feesten tot diep in de nacht
Op deze avond hebben zij gewacht

Various

Golven die stromen
Die onze wereld doen schromen

De wereld is abstract
De elementen van de nacht

Wonderbaarlijk water
Breinend over macht en later

Verliefde bekoorlijkheid
Soortgelijken worden vermijd

Bespoten vissen die drijven
En het getekende in de lucht beschrijven

De kans tot bevaren is verlopen
De golf is triestig gebroken

Various